เมื่อนาทีสุดท้ายใกล้มาถึง
ด้วยเกินกึ่งชีวิตสถิตอยู่
มวลน้ำหนักจำหลักร่างการหยั่งรู้
ละสู่ธุลีละอองของจักรวาล

ความบาดหมางกลางใจให้ละทิ้ง
ท่ามความจริงสว่างสงบอีกภพผ่าน
อโหสิกรรมนำล่วงสู่ห้วงกาล
มิอาจต้านความตายล้วนพ่ายแพ้

ทิ้งร่างกลางดินคือสิ้นสุด
มิอาจยุดยื้อใดสุดสายกระแส
มรณะมิละเว้นเห็นจริงแท้
เกิดแก่และจบลงดังวงเวียน

แรกเกิดเปิดตาอ้าปากร้อง

มือสองจ้องกำขย้ำเปลี่ยน
ใครแข็งแกร่งแย่งเอาเข้าเบียดเบียน
ใต้แสงเทียนยามสิ้นใจดลายแบมือ

เอาอะไรได้บ้างกลางมรณะ
สิ้นผัสสะวาระสุดท้ายมิใช่หรือ
หมดความรับรู้เป็นอยู่คือ
แม้แต่ชื่อเสียงใดไม่คงทน

เอ่ยอโหสิกรรมคำสุดท้าย
ก่อนกลายสลายร่างกลางเพลิงหม่น
สู่ดินน้ำลมไฟหนีไม่พ้น
จากเริ่มต้นจนสุดท้ายคลายอณู

ขอความกล้าสว่างไสวใจสงบ
เปลี่ยนสู่ภพอันงดงามนำมาสู่
ให้สันติผลิบานการรับรู้
ในฤดูฤดีดาลการจากลา
“เจริญขวัญ”