ผมใช้บทกวีส่ง ส.ค.ส. สู่สังคมตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๕๖ ในยุครัฐบาลยิ่งลักษณ์ที่มีการกอบโกยโกงกินกันอย่างมโหฬารโดยเฉพาะโครงการจำนำข้าวทุกเมล็ดในราคาตันละ ๑๕,๐๐๐ บาท แม้ตอนนั้นผู้คนส่วนใหญ่ในสังคมจะยังคงสงบปากสงบคำ ไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านคัดค้านเท่าใดนัก ตรงกันข้าม กลับยังชื่นชมด้วยซ้ำไป

ปีนั้น ส.ค.ส. ของผม จึงเขียนไว้ดังนี้

๏ ขอให้ปีนี้เหมือนปีนั้น

ปีที่เราผูกพันฝันและใฝ่

ไม่ขอพรมากมายให้เหนื่อยใจ

ขอความดีคุ้มภัยเท่านั้นพอ ๚ะ๛

จากปีนั้นถึงปลายปีที่แล้ว ผมยังคงใช้บทกวีส่ง ส.ค.ส. สู่สังคมต่อเนื่องกันมาทุกปี ด้วยหวังให้สังคมทบทวนเหตุการณ์สำคัญ ๆ ของบ้านเมืองก่อนจะลืมและละลายไปในแก้วอวยพรฉลองปีใหม่

ปลายปีที่แล้ว ซึ่งนับเป็นปีที่ ๑๑ ของการเดินทางของ ส.ค.ส. ที่ผ่านเหตุการณ์บ้านเมืองมามากมาย ผมเขียน ส.ค.ส. ๒๕๖๖ ไว้ในช่วงเวลาที่พรรคการเมืองต่าง ๆ กำลังเร่งหาเสียง สร้างฝัน และให้สัญญาประชาชน เพื่อหวังโกยคะแนนเสียงในการเลือกตั้งที่กำลังจะเกิดขึ้นในเดือนพฤษภาคม ๒๕๖๖

ปลายปี ๒๕๖๕ บรรยากาศและความรู้สึกของประชาชนเวลานั้น เบื่อหน่ายรัฐบาลที่สืบทอดอำนาจและอิทธิพลมาอย่างยาวนานกว่า ๘ ปี โดยที่ไม่สู้มีผลงาน แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน อันสวนทางกับเนื้อเพลงที่แต่งออกมาสัญญิงสัญญากับประชาชนตอนยึดอำนาจรัฐใหม่ ๆ ทำให้ประชาชนส่วนใหญ่ที่เคยสนับสนุน เคยเทใจให้ หันไปสนับสนุนและฝากความหวังไว้กับพรรคการเมืองขั้วตรงข้าม คือพรรคเพื่อไทย กับ พรรคก้าวไกล  

คนไทยที่มีสิทธิ์ออกมาเลือกตั้งในครั้งนั้น จำนวนไม่น้อยเหมือนคนอกหัก ที่โดนหักอกจากคนนี้ เลยหันมาฝากหัวใจไว้กับคนนั้น

ส.ค.ส. ๒๕๖๖ ของผมจึงเขียนไว้ดังนี้

ส.ค.ส. ๒๕๖๖

อย่าเพ้อพกเลยนะใจ

ข้าใคร่วอน

๏ สายลมหนาวคราวต้นปีเหมือนมีหวัง

ใจที่พังซ้ำทรุดหยุดเถิดหนา

ใจเจ้าผินบินไถลไปไกลตา

มาเถอะมาบ้านเรากลับเหย้าเรือน

ซอมพอร่วงเกลื่อนบานลงลานดิน

เจ็บจนชินแล้วใจเราที่เขาเฉือน

ภาพความหลังครั้งก่อนย้อนมาเตือน

ใจอยากเลือนแต่ก็ยังหวังกลายกลาย

เหมือนพ่อค้าขายยามาปาหี่

สักสี่ซ้าสามปีก็หนีหาย

ใจเจ้าเจ็บกี่ครั้งยังไม่วาย

ยังไม่หน่ายยอมเหนื่อยเจ็บเรื่อยไป

กลับมาเถิดใจเจ้ากลับเข้าบ้าน

ที่เรือนชานยังมีรักมีหลักให้

ถ้าเหนื่อยหนักพักก่อนพักผ่อนใจ

ถ้าหวังใหม่กี่ช้ำนะถึงจะจำ

สายลมหนาวคราวนี้เหมือนปีก่อน

บรรเลงย้อนเพลงเก่าให้เราขำ

อย่าหาเลยคนดีดีที่จะนำ

มันล้วนยำบ้านเมืองเราจงเข้าใจ ๚ะ๛

เหตุการณ์ตลอดทั้งปี ๒๕๖๖ ที่กำลังจะผ่านไปในอีกไม่กี่วันนี้ ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเป็นจริงดั่งคำกลอนใน ส.ค.ส. ที่เขียนไว้ กล่าวคือ คำพูดเวลาหาเสียง คำสัญญิงสัญญาอะไรต่าง ๆ ของนักการเมืองแทบทุกคน ก็    

“เหมือนพ่อค้าขายยามาปาหี่

สักสี่ซ้าสามปีก็หนีหาย”

เหตุนี้ ผมจึงลงท้าย ส.ค.ส. ของผมในปีนั้นว่า

“อย่าหาเลยคนดีดีที่จะนำ

มันล้วนยำบ้านเมืองเราจงเข้าใจ”

แล้วปีนี้ล่ะ ปีที่มีเหตุการณ์อันน่าอัปยศและเศร้าสลดใจที่สุดในวงการบ้านเมืองของไทยเรา ส.ค.ส. ๒๕๖๗ ท่านคิดว่าควรเป็นอย่างไร ?       

ถ้าไม่ใช่อย่างนี้ !!!

ส.ค.ส. ๒๕๖๗

เงินซื้อดาว  เท้าเหยียบดิน

๏ ฟ้าบ้านฉันวันนี้ไม่มีดาว

มันทั้งมืดทั้งหนาวกว่าคราวไหน

เทวดาเจ้าเก่าซื้อดาวไป

เขาซื้อได้ทั้งแผ่นฟ้ามาแผ่นดิน

ทุ่งรวงทองของฉันมันหมดแล้ว

ไร้วี่แววคนดีเคยมีสิ้น

ตระบัดสัตย์ปลิ้นปล้อนตะลอนกิน

น้ำตารินก็แต่เรานั่งเศร้าใจ

ถ้าคนดีลดตัวคนชั่วซื้อ

ก็สุดยื้อยั้งคืนสุดฝืนได้

เงินซื้อดาวเท้าเหยียบดินชินกันไป

จะทนไหวหรือไม่ไหวใครเขาแล

เมื่อคุณธรรมอำนาจเงินฟาดหมด

จึงคนคด “ควิกวิน” ทุกถิ่นแน่

เมื่อคนกล้าหมดไฟในดวงแด

จึงเป็นแค่ “ซอฟต์พาวเวอร์” นั่งเอออวย ๚ะ๛

ณรงค์ฤทธิ์ ศรีรัตโนภาส

๑ มกราคม ๒๕๖๗