ผมก็เชื่อว่ากาลเวลา(ความเปลี่ยนแปลง) อยู่ข้างคนรุ่นใหม่และใหม่มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมันเป็นธรรมชาติ คนรุ่นเก่าตายไป คนรุ่นใหม่เกิดมา แต่อยู่ข้างแล้วจะเป็นอย่างไรนั้นอีกเรื่องหนึ่ง มันขึ้นอยู่กับเหตุและปัจจัย

ย้อนกลับไปดูเมื่อศตวรรษที่แล้ว พวกนักสังคมนิยมหรือคอมมิวนิสต์ก็ประดิษฐ์วาทะเรื่อง “เวลา” กันไว้มาก เช่น “กงล้อแห่งการเวลา” “กงล้อประวัติศาสตร์” “เวลาจะอยู่ข้างเรา” (นักสังคมนิยม-คอมมิวนิสต์) ตัวอย่างนี้พูดถึง “เวลาหรือความเปลี่ยนแปลง” ของลัทธิมาร์กซ์ ที่การปฏิวัติสังคมให้เป็นรัฐสังคมนิยมจะต้องมาถึงหรือเกิดขึ้น

วาทะหรือวลีเหล่านี้ล้วนเป็นคำ “ปลุกระดมและเป็นธงแห่งความหวัง” ของพวกมาร์กซิสต์ และมันได้ผลในหลายประเทศ ที่ปลุกเร้าจนมีการปฏิวัติในประเทศต่างๆ จากสังคมเดิมเปลี่ยนเป็นประเทศสังคมนิยม

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ความขัดแย้ง ความแตกแยกในคณะปฏิวัติก็เกิดขึ้น!

1.ขัดแย้งและแตกแยกทั้งด้านทฤษฎีของลัทธิมาร์กซ์ ที่ตีความคำสอนแตกต่างกัน พวกหนึ่งเห็นว่าควรปรับแก้ลัทธิมาร์กซ์ให้เขากับ “วัฒนธรรมสำนึกของสังคม” ในแต่ละประเทศ เรียกพวกนี้ว่า “พวกลัทธิแก้” อีกพวกก็ยืนยันคำสอนเดิม

2.ขัดแย้งและแตกแยกของบรรดาแกนนำเมื่อปฏิวัติสำเร็จก็มีการแย่งชิงอำนาจกัน แต่ละคนที่เป็นแกนนำต่างก็คิดว่าตนคู่ควรกับตำแหน่งที่สำคัญ เมื่อตนได้ตำแหน่งที่ไม่ถูกใจก็เกิดความขุ่นเคือง และหมายมั่นว่าวันหนึ่งตนจะไปขึ้นสู่ตำแหน่งที่ต้องการให้ได้ จึงเกิดการทำลายล้างกันทุกวิธี มีทั้งในจีนและรัสเซีย

3.ขัดแย้งและแตกแยกระหว่างผู้ครองอำนาจรัฐกับประชาชน

ในรัสเซีย หลังการปฏิวัติเป็นสังคมนิยมแล้ว ความหวังของประชาชนที่จะได้อยู่ดีกินดีหลังปฏิวัติ กลับยิ่งอดอยากยากแค้นมากขึ้น เกิดการประท้วงของชาวนาในดินแดนชนบทอันห่างไกล สตาลินพากองทหารไปปราบชาวนาพวกนั้น เขาสั่งยิงพวกชาวนาตายไป 3,000 คน นั่นเป็นแค่ตัวอย่างเดียว ยังมีการปราบปรามเข่นฆ่าทำลายล้างประชาชนอีกมากมาย ทั้งในสมัยเลนิน และสมัยที่สตาลินขึ้นครองอำนาจ สุดท้ายประชาชนก็ยอมจำนน

ความโหดร้ายทารุณของผู้ครองอำนาจ ความอดอยากหิวโหยจนต้องกินเนื้อคนด้วยกัน ความสิ้นหวังของประชาชน การต้องทำงานหนักจนป่วยไข้และตายไป แต่ผลผลิตกลับถูกผู้ครองอำนาจยึดไปเป็นของรัฐตามคำสอนของลัทธิมาร์กซ์ ภัยพิบัติทางธรรมชาติ เศรษฐกิจย่ำแย่ ผู้ครองอำนาจรัฐมีอำนาจเบ็ดเสร็จ ประชาชนไร้อำนาจ ระบบเศรษฐกิจการเมืองแบบสังคมนิยมไม่ถูกกับธรรมชาติของมนุษย์ จึงเกิดการประท้วงต่อต้านผู้คุมอำนาจรัฐ ผู้มีอำนาจรัฐก็ปราบปรามประชาชน สุดท้ายประเทศสังคมนิยมต่างๆ ก็แบกรับภาระปัญหาของตัวเองไม่ได้ ลัทธิสังคมนิยมล่มสลาย การปกครองระบอบทุนนิยมกลับมา และดำเนินมาจนทุกวันนี้

ส่วนประเทศที่ยังพยายามยึดลัทธิสังคมนิยมอยู่ก็ต้องปรับเอาลัทธิทุนนิยมเข้าช่วยอย่าง จีน ส่วนเกาหลีเหนือก็กลายเป็นรัฐเผด็จการเบ็ดเสร็จ

ผมเล่ามายาวก็เพื่อจะบอกว่า “กาลเวลาจะอยู่ข้างใคร-ฝ่ายใดก็ได้” แต่มันจะไม่ยั่งยืน ถ้ามันฝืนธรรมชาติมนุษย์

พรรคการเมืองใดที่ประกาศว่าเวลาอยู่ข้างพวกเขาก็อาจเป็นไปได้ แต่มันจะไม่นาน ทุกการเปลี่ยนแปลงไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจตจำนงของมนุษย์ แต่มันขึ้นอยู่กับเหตุและปัจจัยที่มนุษย์สร้าง สร้างเหตุใส่ปัจจัยอะไรแบบไหนอย่างไร ผลก็จะออกมาเช่นนั้น

ถ้าสร้างเหตุ ใส่ปัจจัยผิด ผลมันก็ผิดจากเจตจำนง

เมื่อผลผิดจากเจตจำนง สังคมที่หมายมั่นจะให้มันเป็นต้องการก็ไม่ยอมเป็น แต่มันจะเป็นไปตามธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องการมีชีวิตอยู่อย่างปกติ เมื่อหมดความอดทนต่อการกดขี่บีบคั้นก็ย่อมจะมีการต่อต้าน เมื่อมีการต่อต้าน สิ่งเดียวที่ผู้ครองอำนาจรัฐทำกันก็คือบังคับ ปราบปราม เข่นฆ่า ทำลายล้าง แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอด

เขื่อนไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน ถ้าน้ำมาก มันก็เซาะกร่อนผนังเขื่อนไปเรื่อยๆ แค่ทรายเม็ดแรกเม็ดเดียวถูกเซาะออกจากตัวเขื่อน ก็จะเปิดพื้นที่ให้เม็ดต่อๆ ไปถูกเซาะออกมาไม่หยุด จนถึงสภาพหนึ่งมันก็พังทลาย

การปฏิวัติทั้งหลาย การสร้างระบอบเศรษฐกิจการเมืองด้วยการปลุกปั่นคน การเข่นฆ่าทำลายล้างผู้เห็นต่างเพื่อครองอำนาจ โดยไม่คำนึงถึงธรรมชาติของมนุษย์ จึงเป็นเรื่องที่ลงทุนแล้วขาดทุนย่อยยับ ทั้งชีวิต ทรัพยากร และเวลา

เวลาจึงไม่ได้อยู่ข้างใคร ดังนั้นถ้าจะให้สังคมดำรงอยู่อย่างยั่งยืน ผู้มีอำนาจจึงต้องคำนึงถึง “ธรรมชาติของมนุษย์” และจัดการให้เกิดความพอดีและสมดุล เวลาจึงจะอยู่ข้างเขาอย่างยาวนาน

วิมล ไทรนิ่มนวล