ในที่สุดก็มาถึงตอนที่เป็นหัวใจสำคัญของเรื่องเล่าขนาดยาวของผม   คือการยกเลิกกฎหมายรัฐธรรมนูญมาตรา 370 ของอินเดีย  ซึ่งต้องอาศัยความกล้าหาญ และ ความเสียสละอย่างมากในการดำเนินการ

กฎหมายมาตรา 370 เป็นกฎหมายที่เกี่ยวข้องโดยตรงต่อรัฐแคชเมียร์โดยเฉพาะ  และมิได้บังคับใช้กับรัฐอื่นๆของอินเดียเลย

ขอเชิญติดตามเรื่องราวที่แสนโหดร้าย และ บีบคั้นต่อชาวฮินดูในแคชเมียรเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อชะตากรรมของประเทศอินเดียมาถึงสุดทางที่จะต้องแยกประเทศออกเป็นประเทศอินเดีย และ ปากีสถาน ในวันที่ 15 สิงหาคม 1947  ตามบัญชาของรัฐบาลลอนดอน

(ปากีสถานตะวันตก และ ปากีสถานตะวันออก(สีเขียว) ที่แยกออกไปจากอินเดีย)

ขณะนั้น  อินเดียมีรัฐเจ้าชาย 565 รัฐ ที่ส่วนใหญ่เลือกที่จะเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของอินเดีย  มีเพียง 2 รัฐคือ  รัฐไฮเดอร์ราบาด ซึ่งผมได้เล่าให้ฟังไปก่อนหน้านี้แล้ว  อีกรัฐที่เหลือก็คือ รัฐจามมู และ แคชเมียร์  ที่มีผู้ปกครองคือ มหาราชา ฮารี ซิงห์  และเป็นรัฐเจ้าชายที่มีพื้นที่ใหญ่ที่สุด

(มหาราชา ฮารี ซิงห์ แห่ง จามมู และ แคชเมียร์-ภาพจากวิกิพีเดีย)

มหาราชา ฮารี ซิงห์ นับถือศาสนาฮินดู  ในขณะที่ประชากรส่วนใหญ่ของรัฐเป็นชาวมุสลิม  สถานการณ์กลับหัวกลับหางกับรัฐไฮเดอร์ราบาด

ในสถานการณ์ที่มีชาวมุสลิมเป็นประชากรส่วนใหญ่   มักจะไม่ง่ายในการจัดการใดๆเสมอสำหรับผู้ปกครองจากอีกศาสนาหนึ่ง  

สิ่งที่รัฐบาลอังกฤษทิ้งทางเลือกไว้ให้แก่รัฐเจ้าชายทั้งหลายก็คือ  ให้เลือกที่จะเข้าร่วมกับอินเดีย หรือ  ปากีสถาน หรือ เลือกที่จะเป็นอิสระก็ได้  ซึ่งทางเลือกสุดท้ายเป็นหนทางหายนะสำหรับทุกฝ่ายแบบเห็นๆ

อินเดียอยากให้แคชเมียร์ เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของอินเดีย  ในขณะที่ปากีสถานก็อยากได้แคชเมียรเอาไว้เหมือนกัน  เมื่อเห็นแต้มต่อแบบนี้   มหาราชาฮารี ซิงห์จึงเล่นตัว  และ เล่นเกมส์ยื้ออำนาจ เพื่อต่อรอง หรือ เรียกร้องจากทั้งอินเดียและปากีสถาน  

เป็นช่วงเวลาของการเล่นเกมส์ในความเงียบ และ สงบ  เพื่อรอเวลาที่เหมาะสม  ต่างฝ่ายต่างก็อ่านเกมส์ตามข้อมูลที่ได้รับมา

มีข้อมูลระบุว่า  ในปี 1930  มหาราชา ฮารี ซิงห์  เคยพูดไว้ในระหว่างที่เข้าร่วมประชุมโต๊ะกลมครั้งที่ 1(THE FIRST ROUND TABLE CONFERENCE) ในกรุงลอนดอนว่า  บรรดารัฐเจ้าชายทั้งหมดของอินเดียควรจะเข้าร่วมกับสหพันธรัฐอินเดีย (ALL INDIA FEDERATION)

เปรม ชังการ์ จาห์(PREM SHANKAR JHA) นักวิชาการด้านเศรษฐศาสตร์ ผู้เคยทำงานกับสหประชาชาติ  เคยพูดว่า  มหาราชา ฮารี ซิงห์ ได้ตัดสินใจไว้ตั้งแต่เดือนเมษายน ปี 1947 แล้วว่า   แคชเมียร์ไม่สามารถที่จะดำรงสถานะของการเป็นรัฐอิสระได้

นอกจากนี้   เขายังเคยให้สัมภาษณ์แก่หนังสือพิมพ์ PAKISTAN TIMES ว่า   เขาเชื่อว่า   มหาราชา ฮารี ซิงห์ ได้ตัดสินใจเมื่อวันที่ 10 กันยายน ปี 1947  ว่า   แคชเมียร์จะเข้าร่วมกับอินเดียแน่นอน

แม้ว่า   ข้อมูลเหล่านี้จะถูกเปิดเผยหลังเหตุการณ์การตัดสินใจของแคชเมียร์แล้วก็ตาม   แต่น่าเชื่อว่า  ในปี 1947 หลังจากอินเดียแยกประเทศแล้ว   ทั้งอินเดีย และ ปากีสถานก็คงจะรับทราบแนวคิดของมหาราชาเป็นอย่างดีแล้ว

อินเดีย และ ปากีสถานจะตัดสินใจอย่างไร 

พบกันใหม่มีสัปดาห์หน้าครับ