สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด (Snow White and the Seven Dwarfs) (1937) คือ หนังการ์ตูนของดิสนีย์ในดวงใจพอรู้ว่า สโนว์ไวท์ ถูก ดิสนีย์ นำมาทำใหม่ เป็นไลฟ์แอ๊กชั่นคนแสดงก็เลยรอดู สโนว์ไวท์ (Snow White) ยังคงยึดเส้นเรื่องตาม นิทานหรือฉบับการ์ตูนที่เคยดูกันมา แต่เปลี่ยนรายละเอียดหลักหลายส่วน มีทั้งการตีความใหม่และบิดเรื่องเล็กน้อยเจ้าหญิงน่ารักบอบบางของสโนว์ไวท์แทบจะไม่มี กลายมาเป็นเจ้าหญิงขาลุย แก่น บู๊ แทน

เส้นเรื่องของ สโนว์ไวท์ อาจจะบางเบา ไม่มีจุดพีค ไม่มีอะไรให้ต้องคิดหรือตีความไปเรื่อยๆ ก็เป็นเพราะเรื่องในนิทานดูกันสบายไม่ต้องคิดมาก ราเชล เซเกลอร์ อาจจะเป็น สโนไวท์ ที่โดนตำหนิ หลายคนอาจจะไม่ชอบ แต่แม้อาจจะขาดเสน่ห์ ความน่ารัก หรือดูบ้านๆ ไม่ค่อยเป็นเจ้าหญิง แต่เธอก็ร้องเล่น เต้น ได้ดี ไม่น่าเกลียดอะไร

ตอนดูแม้จะเป็น สโนว์ไวท์ ผิวดี ร่างเล็ก แต่ด้วยทรงผมหน้าตา ท่าทาง ภาพต่างๆ ในการ์ตูนที่เคนดู หรือในนิทาน ที่เคยอ่านลอยมาทันที ไม่รู้สึกว่า..ไม่ใช่..ไม่มีเลยจริงๆ แล้ว เมื่อเทียบกับเจ้าหญิง ในเรื่องอื่นๆ ของดิสนีย์แล้ว รู้สึกว่า สโนว์ไวท์ เป็นเจ้าหญิงที่สวยน้อยกว่าคนอื่นๆ แถมยังตายเพราะกินจุ กินไม่เลือก กินแอปเปิ้ลอีก

กัล กาโดต์ มาแบบนิ่งๆ ดูสวยเป็นราชินี แต่เสียดายที่แทบจะไม่ได้เล่นอะไร เล่นแข็งทำให้ตัวแม่มด ดูไม่ร้ายเท่าที่ควร ยิ่งตอนปลอมเป็นหญิงชราถือแอปเปิ้ลเข้าป่า ไม่น่ากลัว ดูตลกดูปลอมมาก ภาพรวมความเป็นแม่มด/ราชีนีตัวร้าย แทบไม่มีไม่หลงเหลือ รู้สึกแค่คอยสั่งการเท่านั้น เป็นได้แค่นางอิจฉาเท่านั้นแต่เพราะชื่นชอบกันอยู่แล้ว เรื่องนี้แม้จะดูธรรมดาก็เลยมองข้ามไป

แอนดรูว์ เบอร์แนป พระเอกของเรื่อง ขาดเสน่ห์ ไม่ว่าจะเข้าฉากกับใคร ยิ่งตอนอยู่กับ สโนว์ไวท์ ยิ่งแล้วใหญ่ เลยทำให้ความสนุกลดน้อยลง คนแคระทั้งเจ็ด ชวนให้นึกถึงในการ์ตูน บุคลิกท่าทาง เสื้อผ้าหน้าผม ใช่เลย ชอบ CG ที่ช่วยทำให้รู้สึกเป็นคนแคระที่มีชีวิต มีความน่ารักจริงๆ แค่..เสียดายที่หนังให้ความสำคัญระหว่าง คนแคระกับสโนว์ไวท์น้อยไปนิด ความอบอุ่นความรักความผูกพัน เลยน้อยลงไปฉากในบ้าน ทำความสะอาด ทำอาหารส่งไปเหมือง ถ้าขยี้อารมณ์เหมือนในการ์ตูน คงอินกับเรื่องได้มากกว่านี้ รอดูภาพจำ สโนว์ไวท์หอมแก้ม/จูบ คนแคระ ก็ไม่มีถูกตัดออกไป

แม้ตัวหนังอาจจะดูแข็งขาดเสน่ห์ แต่ก็ยังมีหลายส่วนที่คงไว้จากต้นฉบับฉบับการ์ตูนชอบ บรรยากาศของความเป็น มิวสิคัลหนังเพลง เสียงเพลงบทร้องที่เล่าเรื่อง ทุกคนทำได้ดี แม้อาจจะไม่กินใจเท่าของเดิม แต่ก็ฟังได้แบบเพลินๆ กระจกวิเศษ..ดูขลัง สวยงามดูมีชีวิตชีวาเหมือนการ์ตูนและที่โดยสุดๆ คือ บรรดาสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยในป่า น่ารักมากทุกตัว ทำให้เรื่องสดใส เพิ่มความสนุกมากยิ่งขึ้นฉากในป่าดีงาม ทั้งช่วงสดใส หรือน่ากลัวๆ ภาพแฟนตาซี มาแบบจัดเต็มภาพคนแคระทั้งเจ็ด เดินบนสะพาน ยามพลบค่ำ ยังคงสวยงามเหมือนเดิมฉากเต้นรำ หลายๆ ฉาก คนเยอะๆ สวยงาม ในแบบมิวสิคัลหนังเพลงละครที่ดีงาม

เสียงไทยที่นำทีมพากย์โดย โบ-เมลดา สุศรี กับ นัท มีเรียก็ทำได้ดีตามมาตรฐานของหนังดิสนีย์เสียงไทย เช่นเดียวกับเนื้อเพลงภาษาไทย ก็โอเค..ไม่ขี้เหร่ แม้ สโนว์ไวท์ (Snow White) อาจจะไม่ค่อยโดนใจ ขาดเสน่ห์ ไร้อารมณ์ร่วมไปบ้าง..แต่ด้วยความที่ชื่นชอบเรื่องนี้ ก็เลยดูได้แบบเรื่อยๆ ไม่ตำหนิ พอรับได้ กับความเปลี่ยนแปลง หรือตีความใหม่ใครจะชอบ ตำหนิติเตียน ไม่สนุก ก็คงเป็นเรื่องความชอบของแต่ละบุคคล กลางๆ เพลินๆ ในระดับ..5/10 คะแนน