เพราะมีคนคนหนึ่งมาพูดประโยคนี้ให้ฟังว่า “ฉัน ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขานะ” จึงทำให้ผมอยากเขียนเรื่องนี้ เพราะโดนใจในภาษาที่ใช้

เธอมาหาผมเมื่อวันวาเลนไทน์ปีหนึ่ง เล่าให้ฟังว่า...

เธอกับแฟนรักกันดี แต่ดูเหมือนเธอจะรักแฟนมากกว่า เธอรู้สึกว่าเขาแลดูดีไปหมด เธอซื้อคอนโดฯ ไว้และใช้เป็นที่พักของทั้งคู่ เธออยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้แต่งงานกัน

ฝ่ายชายนึกจะมาหาก็มา นึกจะไม่มาก็ไม่มา จู่ๆ หายตัวไปบ่อยๆ อ้างว่าไปนอนกับแม่ หรืองานยุ่ง

เขาอยากทำอะไรเขาก็ทำ ไม่ได้เกรงใจเธอ แต่เธอสิ จะทำอะไรสักทีก็แคร์เขา เกรงใจเขาไปหมด ไม่เคยปฏิเสธความต้องการของเขาเลย

จนเธอนึกถึงประโยคที่ว่า “ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขานะ” และเธอกำลังจะเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งสำคัญ จึงมาพบผม

ความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ความรู้สึก ไม่ใช่เรื่องของเหตุผล หรือเรื่องที่สมองจะคิดได้

ผมบอกว่า เธอเป็นคนประเภทที่เห็นความรักมีค่ามากกว่าชีวิต จึงอุทิศกายใจและชีวิตให้เขา หวังว่าเขาจะอุทิศชีวิตกายใจให้เธอ จะผิดหวังตลอดเวลา

เธอจะมีอารมณ์สุดโต่งทั้งสุขและทุกข์เสมอ ยามสุขก็สุขมาก ยามทุกข์ก็ทุกข์มาก

แต่เธอจะไม่ได้ความสุขหรือความรักตอบแทนกลับมาอย่างที่คาดหวังเอาไว้หรอก เพราะเขาไม่ได้คิดและเป็นอย่างเธอ

ที่จริงแล้ว เราต้องรู้สึกเป็นสุขจากตัวเราเองก่อน แล้วมองหาคนที่มีความสุขมาอยู่ด้วยกัน จึงจะเสริมความสุขซึ่งกันและกันได้ดี

ผู้ชายคนนั้น...เป็นคนเจ้าชู้ ไม่เคยหยุดนิ่ง เขาคงมีความทุกข์ ขาดความรัก อยากได้ความรักจากคนอื่นหลายๆ คน เขาทุกข์จากการกระทำและความคิดโหยหาไม่เคยพอของเขาอยู่แล้ว ถ้ามาอยู่ใกล้เธอ เขาก็เติมความสุขให้เธอไม่ได้หรอก เติมได้แค่ความทุกข์ไง

และแม้เธอจะพัฒนาให้เป็นคนมีความสุขได้ด้วยตัวเองแล้ว ถ้ามีคนแบบนี้มาอยู่ใกล้ตัว เขาก็เติมเต็มความสุขให้เธอไม่ได้อีกนั่นแหละ กลับจะดึงให้สมดุลในตัวเธอเอียงกะเท่เร่ไปข้างเขา ที่เป็นด้านความทุกข์

เปรียบเหมือนขึ้นรถยางแบนไง เสียสมดุล วิ่งแล้วเอียงไปข้างหนึ่ง ต้องจอดรถเปลี่ยนยาง

แต่ความรู้สึกของการเป็นรถยางแบน ที่ยางยังอยู่กับเรา เปลี่ยนยางแล้ววิ่งได้ ก็ยังดีกว่าการเป็นสัตว์เลี้ยงของใครบางคนไม่ใช่หรือ?

อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึก “น้อยใจ” ทุกวัน