"... อย่าลืมคิดถึงควายตายไว้นะ ถ้าเราไม่ได้คิดถึงความตายเราก็เอาดีไม่ได้ เพราะมีความประมาท วันนี้ไม่เป็นไรๆ ใช่ไหม ยังไม่ทำความดี ศีลไม่เป็นไร บกพร่องแค่นิดหน่อยก็ได้ พรุ่งนี้รักษาใหม่ ถ้าบังเอิญตายวันนี้ล่ะใช่ไหม

พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า "ให้นึกถึง มรณานุสสติกรรมฐาน ไว้เสมอ คนที่นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ ย่อมไม่ประมาทในชีวิต ไม่ทำความชั่ว" ถ้าเราไม่นึกถึงความตายเราก็ไม่เป็นไรๆ ใช่ไหม ไอ้แบบคนไม่กลัวจน มันจนทุกคน ใช่ไหม คนที่ไม่กลัวจนคนนั้นก็ต้องเป็นคนจน ไอ้คนกลัวจนมันจนไม่ได้ ไอ้คนกลัวจนมันต้องเก็บน่ะ ใช้หมดไม่ได้นะ ใช้มากไม่ได้ใช่ไหม ประเดี๋ยวจะจน คนที่ไม่กลัวจนก็ เอ๊ย! มีเท่าไรก็ใช้ไปเลยวะ!

อย่างกับอะไร #นายแทน สามล้อที่จังหวัดอุทัยธานี นานแล้วก่อนฉันมาอยู่นี่อีก ถอยหลังไปสามสี่สิบปี เป็นคนปั่นจักรยาน ๓ ล้อ เวลานั้นล็อกเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง ๕๐๐,๐๐๐ บาท แกถูกรางวัลที่หนึ่งรอบแรก ไม่ถึง ๒ ปี หมด! ปั่นใหม่กินอะไรไม่ต้องทอน ซื้ออะไรไม่ต้องทอน รวย ไอ้เงินสมัยนั้นก็มีค่าสูงใช่ไหม ไม่ช้าก็เจ๊ง เพื่อนก็รุมกิน ตอนแรกก็คุณแทน ๆ พอเงินหมด พวกเรียก “ไอ้แทน" ตามเดิม (หัวเราะ)

แล้วต่อมาแกก็ถูกรางวัลที่หนึ่งอีก ผ่านไป ๒-๓ ปี ก็ถูกอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ไม่เอาแล้ว ซื้อบ้านซื้อที่ให้พ่อ ส่วนที่ให้พ่อก็ให้ไปเลย ส่วนของ คุณแทน ไม่ช้า คุณแทน ก็ใช้หมด อีตอนนี้ไม่ทันเป็นไอ้แทน พอเริ่มเงินจะหมด คุณแทน ตาย ยังเป็น คุณแทน อยู่ (หัวเราะ)

ไอ้นี่ก็จริง ๆ เพราะคนไม่กลัวจน ใช่ไหม คือว่าไม่คิดว่าจะจน ถ้าคิดว่าจะจนเขาต้องรวยแน่ แต่ตอนหลังควรจะชม แกยังมีความกตัญญูรู้คุณดี พอถูกใหม่ไอ้ตัวเก่ามันเตือนจิตแก อะไร ๆ ก็ซื้อบ้าน ซื้อช่อง ซื้อที่ ซื้อทางให้พ่อเสียก่อน ทีนี้ไอ้ส่วนนั้นก็กันไว้เป็นส่วนตัว ก็ว่ากันตามเรื่องตามราวไม่ช้าก็หมดตามเดิม

ทีนี้ คนถ้ากลัวตาย คิดว่าจะตาย มันก็ต้องทำความดีตลอด อย่างที่พระพุทธเจ้าถามพระอานนท์ว่า "อานันทะ ดูก่อนอานนท์ เธอคิดถึงความตายวันละกี่ครั้ง" พระอานนท์ บอกว่า "ประมาณ ๗ ครั้ง พระเจ้าข้า" โดยประมาณนะ พระพุทธเจ้าบอกว่า ยังห่างไป ตถาคตคิดถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก

เห็นไหมเล่า นั้นพระพุทธเจ้านะเพราะอะไรรู้ไหม #ท่านเห็นว่านิพพานมันดีกว่าที่นี่ (หัวเราะ) ใช่ไหม อีบ้านนี้เมื่อไรกูจะได้มาอยู่เสียทีวะ! เลยอยากไป แต่เราพูดตามภาษาเราว่าอยากไปแต่ท่านก็ทราบว่านิพพานมันเป็นความสุข ใช่ไหม แต่ท่านต้องทนทุกข์ทุกอย่างเพราะจิตเมตตาปรานี

ความจริงท่านเป็นพระพุทธเจ้า กลางคืนผมไปยืน ๆ มองดูภาพที่เขาให้ เปิดไฟก็เห็นชัด มองดูท่านก็นึกถึงความลำบากของท่านเบื้องหลัง ท่านเป็นลูกกษัตริย์ ออกไปอยู่ป่าได้กินอะไรที่ไหนละ อันดับแรกต้องคิดก่อนนะ ได้กินอะไรที่ไหน ถ้าอยู่ในรั้วในวังมันก็มีคนปรนเปรอทุกอย่าง มีอะไรทุกอย่างสมบูรณ์แบบ แล้วก็ท่านมีความหวังอย่างที่หาจุดหมายปลายทางได้ยากซึ่งไม่มีใครมีอยู่ก่อน อีตรงนี้ต้องคิดนะว่าท่านลำบากขนาดไหน ได้มรรคได้ผลแล้ว ท่านก็ยังไม่เอาแต่ตัวรอด อุตส่าห์เที่ยวเดินป่าท่อม ๆ ๆยุงกินริ้นกัด นอนก็หนาว ๆ จัด พระมีผ้ากี่ผืน ใช่ไหม อาหารก็ไม่แน่นอน ทุกอย่างนะเต็มไปด้วยความลำบาก ก็ทรงมีพระมหากรุณาธิคุณสงเคราะห์แก่พวกเรา ไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อย เออ...ไอ้พวกเรานี่บางทีก็หากิน กินบุญพระพุทธเจ้ายังทำลายบุญเสียอีก ดีไม่ดีนรกไม่มี สวรรค์ไม่มีเสียส่งใช่ไหม (หัวเราะ)

ไอ้นี่ไม่ใช่นินทาเขา ความจริงเป็นยังงั้น พระพุทธเจ้าว่า ถ้าเราว่าไม่มีเราต้องเปลื้องผ้าเหลืองทิ้ง ใช่ไหมเล่า ไปใช้สีอีกสีหนึ่งอีกเครื่องแบบหนึ่ง ไม่ใช่เอาเครื่องแบบพระพุทธเจ้ามาใช้ ถ้าเราไม่เชื่อท่านไม่เลื่อมใสในท่านมาอยู่ในศาสนาของท่านทำไมใช่ไหมโยม? อันนี้พูดกันตรงไปตรงมานะ แล้วมาเกาะกินบุญความดีขอท่านนะไม่อายหน้ากันหรือยังไง

ความจริงก็ไม่ได้มุ่งว่าจะมาสร้างวัดสร้างวานะ ความประสงค์จริง ๆ จะออกจากวัดบางนมโค แล้วเข้ากรุงเทพฯ ไปตามเดิม แล้วจะเดินทางต่อเข้าป่าไปเลย มันเบื่อสังคม สังคมคนไม่เบื่อเท่าไร เบื่อสังคมพระ ไอ้สังคมพระนี่มันไม่ค่อยจะเอาไหน..."

............................

พระธรรมคำสอนหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) วัดจันทาราม (ท่าซุง) ต.น้ำซึม อ.เมือง จ.อุทัยธานี คัดลอกหนังสือหลวงพ่อเล่าให้ฟัง เล่มที่ ๒ หน้าที่ ๕๑~๕๔ (เพจ : คำสอนหลวงพ่อพระราชพรหมยาน)