พระราชมงคลวชิรานุวัฒน์ หรือ หลวงปู่บุญกู้ อนุวฑฺฒโน แห่งวัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ ได้เคยเล่าประวัติให้ลูกหลานฟังว่า “หลังจากเราได้ช่วยงานศพท่านพ่อลีจนสุดกำลังความสามารถ เมื่องานบรรจุสังขารขององค์ท่านผ่านพ้นไปเรียบร้อยแล้วคิดว่า “ลูกพระธุดงค์กรรมฐาน ต้องออกเที่ยวธุดงค์กรรมฐาน” จึงได้กราบลาครูบาอาจาร์ยเพื่อออกธุดงค์แสวงหาโม กขธรรมเครื่องพ้นทุกข์ คิดว่าการได้ออกธุดงค์ไปปฏิบัติธรรมอยู่กับพ่อแม่ครูบาอาจารย์องค์สำคัญ ย่อมเป็นประสบการณ์ที่ทรงคุณค่ายิ่งนัก จึงเดินทางไปวิเวกตามป่าตามเขา ออกจากจังหวัดนี้ไปสู่จังหวัดโน้น ไปหลายที่หลายทางพร้อมกับพระอาจารย์ทอง จนฺทสิริ เดินเท้าบ้าง อาศัยรถยนต์รถไฟไปบ้าง

สำหรับเรานั้นเคยรับราชการ เคยช่วยโยมพ่อโยมแม่ทำงานอยู่ที่สวนผลไม้มาก่อน ถึงแม้จะเหนื่อยยากลำบากก็ผ่านความสมบุกสมบันมาได้ทั้งหมดแล้ว เมื่อชีวิตเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาช่วยให้เราได้ฝึกสติและความอดทน ย่อมจะมีความอดทนอดกลั้นกว่าบุคคลทั่วไป เมื่อออกธุดงค์ก็เท่ากับไปฝึกสติและความอดทนเพิ่มเติม เพราะจะทำให้เราสามารถใช้ชีวิตได้อย่างเรียบง่าย อยู่ง่าย กินง่าย 

เราได้มีโอกาสไปศึกษาปฏิบัติธรรมกับพ่อแม่ครูบาอาจารย์ พระกรรมฐานสายหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ตามสถานที่ต่างๆทั้ง 4 ภาค ภาคกลาง ภาคอีสาน ภาคใต้ ภาคเหนือ เช่น พระอาจารย์เทสก์ เทสฺรงฺสี, พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร, พระอาจารย์อ่อน ญาณสิริ, หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน, หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร และ พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร เป็นต้น 
หลวงปู่บุญกู้ได้ลิขิตธรรมตอนหนึ่งว่า 
อยู่อย่างพระ ชนะโลก ไม่โศกศัลย์
ปล่อยวางขันธ์ ทั้งห้า แค่อาศัย 
อยู่อย่างคน ทนทุกข์ ลุกเป็นไฟ
มุ่งอยากได้ อยากดี ไม่มีวางฯ 

(คัดลอกจากหนังสือ “ประวัติ ลิขิตธรรม อมตพจน์ และ ปฏิปทา พระราชมงคลวชิรานุวัฒน์ (บุญกู้ อนุวฑฺฒโน )