วันที่ 4 สิงหาคม 2566 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า เพจเรื่องเล่าจากโรงพยาบาล โพสต์ข้อความระบุว่า “ภาพจากทวิตเตอร์ ลงวันที่ 11 กรกฎาคม 2564

หลายคนบอกเคยเห็นมาแล้วตั้งแต่ช่วงนั้น แต่ผมเองเพิ่งได้อ่านเป็นครั้งแรก อ่านแล้วก็น้ำตาซึมเข้าใจว่าสามีเจอในโน้ต ในโทรศัพท์หลังจากภรรยาเสียชีวิตไปแล้ว

สำหรับคนทั่วไป ที่ไม่เจอเข้ากับตัวเองหรือคนในครอบครัว เรื่องเล่าทำนองนี้ คงวนเวียนให้เห็นเป็นครั้งคราวและห่างออกไปเรื่อยๆ 2 ปีแล้ว ใครจะมานึกถึงบ่อยๆ เป็นเรื่องธรรมดา

สำหรับหมอ บุคลากรทางการแพทย์ ก็คงทำงานกันจนไม่มีเวลาจะไปคิดเรื่องเก่าๆ ยกเว้นหมอ หรือ เจ้าหน้าที่ที่ขลุกอยู่กับสถานการณ์ตอนนั้นอย่างหนักหน่วง มิถุนายน-สิงหาคม 2564 โดยประมาณ ที่ผม อยู่โยงเฝ้า รพ.

ผมเป็นคนหนึ่งที่ยังนึกถึงช่วงนั้นอยู่เรื่อยๆ ภาพหลายภาพยังแจ่มชัด

.. หลานตัวจิ๋ว โบกมือให้อากงไกลๆ ก่อนที่ อากงจะเข้าในเขต รพ. …

นั่นเป็นภาพสุดท้ายของอากง ในใจหลาน

เสียงร้องยังแว่วขึ้นมาในความทรงจำ ทำไมต้องเป็นพ่อ หมอช่วยแม่หนูด้วย

ไม่กล้าจินตนาการถึงคนที่สูญเสียว่าจะมีความทรงจำอย่างไรบ้าง

.. ผมหายแล้วครับ แต่คนอื่นไม่ ..

ชายหนุ่ม เล่าพร้อมความพยายามในการยิ้ม

พ่อ แม่ ยาย น้อง เสียชีวิตหมด

ทุกวันนี้ ยังเจอคนไข้อาการหนักๆ ในช่วงนั้น ที่รักษารอดกันมาได้ ทุกครั้งที่เจอ ยังรู้สึกว่า ดีจริงๆ

ดีจริงๆ ที่เราช่วยเขามาได้ สองปีแล้วนะป้า คุณลุงแข็งแรงดี ลุงเก่งจริงๆ

แต่ทั้งหมอ ทั้งคนไข้ (อาการหนัก) มองตากันแล้วก็รู้ว่า เราคงไม่มีวันลืม ช่วงเวลาครั้งหนึ่งที่แย่ที่สุดในชีวิต”