เกี่ยวกับเรื่องความเดือดร้อนรำคาญ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1337 นั้น นอกจากจะเป็นเรื่องเสียงเรื่องกลิ่น เรื่องควัน แรงสั่นสะเทือน แล้วเกี่ยวกับอุณหภูมิรวมถึงสภาพแวดล้อมทางลม กฎหมายก็ให้ความคุ้มครองและถือว่าเป็นความเสียหายได้เช่นเดียวกัน

เนื่องจากในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1337 ได้วางหลักเอาไว้ว่า “บุคคลใดใช้สิทธิของตนเป็นเหตุให้เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ได้รับความเสียหาย หรือเดือดร้อนเกินที่ควรคิดหรือคาดหมายได้ว่าจะเป็นไปตามปกติและเหตุอันควรในเมื่อเอาสภาพและตำแหน่งที่อยู่แห่งทรัพย์สินนั้นมาคำนึงประกอบไซร้ ท่านว่าเจ้าของอสังหาริมทรัพย์มีสิทธิจะปฏิบัติการเพื่อยังความเสียหายหรือเดือดร้อนนั้นให้สิ้นไป ทั้งนี้ไม่ลบล้างสิทธิที่จะเรียกเอาค่าทดแทน”

โดยในส่วนของความเสียหายซึ่งเป็นความเดือดร้อนรำคาญจากการปลูกสร้างรั้วสูงนั้นเคยมีแนวคำพิพากษาฎีกาที่ 829/2519 ซึ่งในวินิจฉัยข้อเท็จจริงและวางหลักกฎหมายเอาไว้ว่าบ้านของโจทก์และจำเลยปลูกอยู่บนที่ดินติดกันมีรั้วสูง1.69 เมตร ต่อมาจำเลยได้เสริมรั้วขึ้นไปอีกจนมีความสูงของรั้วทั้งหมดกว่า 3.19 ซึ่งมีผลทำให้ห้องชั้นล่างของโจทก์มีแสงสว่างไม่เพียงพอและร้อนอบอ้าวเนื่องจาก ความสูงของรั้วดังกล่าว โจทก์จึงมีสิทธิ์ ดำเนินคดีเพื่อยับยั้งความเสียหายหรือเดือดร้อนนั้นให้สิ้นไป โดยการขอให้รื้อรั้วที่เสริมขึ้นใหม่และมีสิทธิ์เรียกค่าเสียหายด้วย

ซึ่งจากแนวคำพิพากษาฎีกาดังกล่าวข้างต้นนั้นจะเห็นได้ว่า กฎหมายได้คุ้มครองไปถึงแสงสว่าง รวมถึงอุณหภูมิ อันเกิดจากการกระทำของบุคคลอื่นด้วย

ข้อสังเกตประการต่อมาในกฎหมายมาตราดังกล่าวนั้น ระบุให้ผู้เสียหายหรือโจทก์ที่เป็นฝ่ายยื่นฟ้องคดีนั้นจะต้องเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ที่ได้รับความเสียหาย ซึ่งจะแตกต่างจากความเสียหายอันเกิดจากการกระทำละเมิดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 420