■■ กรณีศูนย์ฝึกอาชีพสวนลุมฯเขตปทุมวันถูกตัดงบประมาณมาปีแล้วปีเล่า ปีนี้เป็นปีที่ 2 จาก 18 ล้านที่ขอไป ตัดกันเหี้ยนเหลือแค่ 2 ล้านบาท จนถูกวิพากษ์วิจารณ์อื้ออึงเพราะนอกจากส่งผลให้วิทยากรกว่า 60 ชีวิต กระเสือกกระสนหาทางอยู่รอด แล้ว บางคนลำบากสาหัสผู้เข้าเรียนเข้าอบรมกว่า 8,000 คนต่อปี (ซึ่งถือว่ายิ่งใหญ่มากสำหรับศูนย์ฝึกศูนย์แรกที่ทุกผู้ว่าฯกทม.ชูธงสนับสนุนและเห็นคุณค่า) ต้องเดือดร้อนกันไปหมด เพราะ สก.ไม่ยอมผ่านงบฯให้ แถม สก.ในพื้นที่เองก็ไม่ได้สนใจให้ความสำคัญกับศูนย์ฝึกแห่งนี้แต่ประการใด เหมือนมีอะไรฝังใจอยู่ลึกๆ อย่างไรอย่างนั้น ขณะที่ สก.ทุกคนซึ่งมีศูนย์ฝึกฯอยู่ล้วนทุ่มเทกำลังสนับสนุนโดดเด่นกันทั้งสิ้น แต่ศูนย์ฝึกฯสวนลุมกลับ “ชะตากรรมชะตาทราม” ขาดงบประมาณ ปีที่แล้วหั่นเหี้ยนเกลี้ยงไม่เหลือใย ท่ามกลางที่ฝ่ายบริหาร พอถูกตั้งคำถามเรื่อง “นก” กลับตอบเรื่อง “หมูป่า” และยอมให้ สก.หั่นงบฯแบบไร้ข้อกังขา...

■■ ที่ผ่านมา 1 ปีเต็ม หลังไม่มีการเปิดศูนย์ฝึกฯ วิทยากรทำหนังสือถึงฝ่ายบริหาร กทม.ข้องใจสงสัย เหตุใดทำไมถึงปิดศูนย์ฯ ปิดนานเท่าไหร่ คำอธิบายก็ออกมาไร้ทิศทางทั้งสิ้น “ไผ่ฎำ” เองเคยตั้งคำถามหลายครั้ง ก็ตอบแบบ “สามวาสี่ศอก” ไม่มีอะไรชัดแรกๆ บอกเดี่ยวใช้งบฉุกเฉินของผู้ว่าฯ เดี๋ยวบอกใช้งบฯของสำนักพัฒน์ ทุกน้ำมูกน้ำลายล้วนเป็นคำตอบที่เลอะเลือนลอยลมทั้งสิ้น...

■■ ที่ผ่านก็ไม่ได้เยียวยาอะไรเขาเลย โมเมอ้างว่าได้จัดให้วิทยากรไปสอนโรงเรียนฝึกอาชีพของ กทม.แล้วพร้อมโครงการสัญจร แต่จากการค้นหาข้อมูลของ สก.คลองเตย (เป็น สก.เขตอื่นแต่เดือดร้อนแทนคนเขตปทุมวัน) ที่ทุบโต๊ะกลางสภาฯพบว่า วิทยากรได้งานชั่วคราว 11 คน จาก 60 คน และในจำนวน 11 คนดังกล่าวได้สอน 6 วัน อยู่ 2 คน สอน3 วัน 2 คน สอน 1 วัน 5 คน สอนเดือนละ 1 วัน 2 คน ถามว่าฝ่ายบริหาร หรือ สก.อดอยากเหมือนวิทยากรได้ไหม...

■■ จะเห็นได้ว่า คำพูดที่อธิบายกันไม่ตรงกับข้อเท็จจริงอะไรเลย ยิ่งกว่านั้นการช่วยเหลือวิทยากรก็เป็นลักษณะ “ลูกผีลูกคน” เขาขอเข้าพบก็หนีหน้า อนาถแท้ผู้ว่าฯกทม. สก.ที่มาจากประชาชน...■■

ไผ่ฎำ