“ไก่” เป็นอาหารเศรษฐกิจของโลก ชนิดคนทุกชาติทุกภาษาต่างกินไก่ ไม่ว่าแขกจีนจามฝรั่งอั้งม้อ ไม่ปรากฏมีชาติไหนเห็นไก่เป็นเมนูต้องห้าม แต่กลับมีผู้คนโปรดปรานกินเนื้อไก่กันมากมาย

“ในพงศาวดารสามก๊ก” ต้องยอมรับว่า “โจโฉ” เป็นผู้ชอบกินเนื้อไก่มากกว่าใคร โดยเฉพาะ “การแทะน่องไก่” โจโฉแทะได้แทะดีเป็นพิเศษ

ในสงคราม “ชิงด่านเองเปงก๋วน” ระหว่างกองทัพ “เล่าปี่” กับกองทัพ “โจโฉ” นั้น “โจโฉ” และบุตรชายชื่อ “โจเจียว” ไม่สามารถตีเอา “เองเปงก๋วน” ที่ “เล่าปี่” ยึดครองได้ โจโฉจึงตั้งค่ายอยู่ใน “หุบเขาเสียดก๊ก” เก็บตัวเงียบใช้ความคิดอย่างหนักหน่วงเพื่อพิชิตศึก ฝ่ายสูทกรรมรู้ใจโจโฉจึง “ต้มไก่ใส่ยาจีน” ให้โจโฉกิน

“โจโฉแทะน่องไก่” อย่างอร่อยจนเหลือแต่ “กระดูก” จะทิ้งก็เสียดาย เพราะรสไก่ที่ได้กินนั้นเลอเลิศนัก แต่จะ “กลืนกระดูก” เข้าไปก็ทำไม่ได้

โจโฉหยิบกระดูกไก่พิจารณา แล้วก็เกิดวิญญาณกวีขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วเปรียบเทียบกระดูกไก่กับการศึกในขณะนั้นว่า “จะรุกก็ไม่ได้ จะถอยก็ไม่ควร” จนกลายเป็น “วรรคทอง” ในประวัติศาสตร์

สำหรับคนไทย ทุกคนต่างชอบ “กินไก่” ในชนบททุกครอบครัวต่าง “เลี้ยงไก่”

“ไก่” ยังทำให้พ่อค้ารายหนึ่งเป็น “เจ้าสัว” ที่ร่ำรวยที่สุดของประเทศ

คนไทยที่มีชื่อเล่นว่า “ไก่” มากมายชนิดขว้างก้อนอิฐเข้าไปในฝูงชน เป็นต้อง “ปาถูกหัวคนชื่อไก่” แน่นอน

ในบรรดาคนชื่อไก่ที่ถูกหินปาหัว และถูกตำรวจกองปราบฯจับถอนขน ได้แก่ “อาซิ้มไก่” รายหนึ่งที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไป “ชนปังตอ”

สำนวนไทยมีแต่ “หมูชนปังตอ” จากนี้ไปสำนวน “ไก่ชนปังตอ” น่าจะฮิตกว่า

กมลศักดิ์  ตั้งธรรมนิยม