“ล้วงคองูเห่า” เป็นสำนวนไทยที่ใช้กันอย่างแพร่หลายมานานนม เป็นการเปรียบเทียบถึง “บุคคลไม่กลัวตาย กล้าใช้มือล้วงเข้าไปในคองูเห่าที่มีพิษภัยทำให้ถึงแก่มรณะได้อย่างฉับพลันปานฟ้าแลบ”

คนที่ “กล้าล้วงคองูเห่า” ได้ จึงเป็น “คนใจกล้าพกลูกบ้ามาเต็มกระเป๋า พกลูกซ่ามาเต็มกำมือ” ว่ากันว่า “ถ้าไม่เสียสติเพราะฤทธิ์แค้น ก็ต้องเมาแรงอาฆาตอย่างรุนแรง” จึงกล้าท้าในสิ่งที่คนอื่นไม่ทำ

ยุคเรือแป๊ะครองอำนาจรัฐ มีผู้เปรียบเทียบไว้อย่างชัดๆ ว่าเรือแป๊ะสามารถ “ควบคุมจอมป่วน จอมกร่าง จอมทุราจารและจอมอิทธิพลทุกสาขาอาชีพได้อย่างเห็นผล” จนประเทศสารขันธุ์ที่เคยกลียุคมากว่า 10 ปี เพราะ “กีฬาสี” เป็นต้นเหตุ ก็กลับมาสงบสุขอีกครั้งเหมือนทะเลหลังพายุ

แต่ก็มีผู้ระบุว่า เป็น “ความสงบสุขแบบภาพลวงตา” โดยเชื่อว่า “จอมสร้างปัญหาทั้งหลาย” ต่าง “แกล้งตาย” แล้วกบดานอยู่ในถ้ำชาละวันรอโอกาสงามๆ ที่จะกลับมาผงาดอีกครั้ง และออกมาจำแลงกายเป็น “มังกร 7 หัวที่พ่นพิษพ่นไฟ” ได้อีกหน

“โอกาสนั้น จะมาถึงค่อนข้างชัวร์ เมื่อโหมดการเลือกตั้งถูกบังคับให้เกิดขึ้นตามรัฐธรรมนูญและตามโรดแมป”

แต่แล้วจู่ๆ ทะเลที่สงบเงียบ ก็เกิดพายุร้ายโหมกระหน่ำใส่อย่างอัศจรรย์ ปรากฏการณ์ธรรมชาติวิบัติครั้งนี้ ทำให้ “ไอ้โม่ง” ผู้หนึ่งได้ใจ จึงปรากฏในความมืดทำการ “ล้วงคองูเห่า” ด้วยการ “บึ้ม” ในที่ชุมชนหลายแห่งต่างกรรม ต่างวาระและต่างสถานที่

“ล้วงคองูเห่าครั้งแรก” ที่หน้ากองสลากกินแบ่งฯ แม้จะผ่านไปหลายวัน เจ้าหน้าที่ก็ “จับมือใครดมไม่ได้” ทำให้ไอ้โม่ง “ได้ใจ” จนเชื่อมั่นว่าตนเองเป็น “ฮีโร่” ที่ล้วงคองูเห่าได้

“ล้วงคองูเห่าครั้งที่สอง” ไอ้โม่งกดระเบิดให้ “บึ้ม” ที่หน้าโรงละครแห่งชาติ งานนี้ทำให้ตำรวจ “งงเหมือนไก่ตาแตก”มืดแปดด้านที่จะรวบหัวรวบหางจับไอ้โม่งมาดำเนินคดี

“ล้วงคองูเห่าครั้งที่สาม” ไอ้โม่งปฏิบัติการอย่าง “ย่ามใจ” แบบ “ไม่เกรงกลัวพิษงูเห่าอีกต่อไป” จึงมีการวางระเบิดตูมตามที่โรงพยาบาลพระมงกุฏเกล้า ซึ่งเป็น“โรงพยาบาลทหารมีการรักษาความปลอดภัยระดับสูง”

“ระเบิดลูกที่สาม” นี้ ทำให้ “ไอ้โม่ง” หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจที่ “ล้วงคองูเห่าได้ โดยไม่กลัวพิษซึมเข้ากระแสเลือด”

งานนี้ ตำรวจเจ้าของคดี ต้องไม่ปล่อยให้ไอ้โม่งหัวเราะงอหายอย่างได้ใจเนิ่นนานนะครับมิเช่นนั้น ไอ้โม่งจะ“ปล่อยรังสีอำมหิต” อีกครั้งด้วยการ “บึ้มครั้งที่สี่” เป็นการล้วงคองูเห่าอีกหน

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม