โฮโมซาเปี้ยนในโลกนี้มีกว่า 7,000 ล้านคน ทุกคนล้วนมีความโลภ ความโกรธ ความเกลียด ความหลง “บวกด้วย”ความรัก ความหวัง ความท้อแท้และ “ความกลัว” ทั้งสิ้นมีบางคนเท่านั้นที่ “เสริมใยเหล็ก” ด้วยความกล้าบ้าบิ่นและโง่เขลาเบาปัญญา

ไม่ว่า ความรัก ความหวัง ความโลภ ความโกรธและความเกลียด ล้วนเกิดกับมนุษย์แต่ละคนเป็นพักๆ แบบ “วูบวาบไฟไหม้ฟาง” ไม่ได้เกิดอย่างถาวรเหมือน “ความกลัว”

“ความกลัว” มีหลากหลาย “ส่วนใหญ่กลัวจน กลัวตาย” แต่ที่กลัวอย่างฉกาจฉกรรจ์ของมนุษย์บางราย ได้แก่ “กลัวสิ้นแสงและสิ้นบารมี”

อย่างเช่น “ทศกัณฐ์ เจ้าลงกา” ในมหากาพย์รามเกียรติ์เป็นอสูร 10 หน้า 20 มือที่มีฤทธิ์เดชอย่างกว้างไกลแต่ก็มี “ความกลัว” จับขั้วหัวใจอยู่หลายอย่างเช่น

1.กลัวเดชพระราม ผู้ถือคติ “เมียข้าใครอย่าแตะ”ที่ล้างผลาญเผ่าพันธุ์ยักษ์ในกรุงลงกา ชนิดจองเวรไม่รู้เลิก

2.หนุมาน ทหารเอกของพระราม ที่ขยันฆ่ายักษ์ทุกตัวตน

3.พิเภกน้องแท้ๆ ของทศกัณฐ์ที่รู้ “จุดอ่อน” และ “จุดตาย” ของยักษ์ทุกตัวตน แต่ขายชาติไปเป็นไส้ศึกให้พระราม

เหลียวมาดู “ทศกัณฐ์ บ้านไกล” อดีตผู้นำนครสารขัณฑ์บ้าง “เปิ้น” มีความ “กลัว” ในหลายๆ สิ่งไม่แพ้“ทศกัณฐ์ ณ ลงกา”

ในอดีต “เปิ้น” กลัวอะไรบ้าง ไม่ต้องไปจด ไปจำแต่ในวันนี้ สื่อทั้งหลายต่างได้ระบุว่า “เปิ้นกลัวผลการเลือกตั้งที่จะเกิดขึ้นในครั้งหน้า” โดยพรรคการเมืองในโอวาทและทายาทร่างเตี้ยที่ตนหมายมั่นปั้นมือให้เป็นผู้นำครองอำนาจรัฐ เพื่อพาเปิ้นได้กลับบ้านอย่างเท่ๆจะกลายเป็น “ฝันที่ไปไม่ถึง” ต้องตกที่นั่งเป็น “ฝ่ายค้านอีกหน”

ดังนั้น สิ่งที่ทศกัณฐ์ บ้านไกล “กลัวจนขนหัวลุก”ในขณะนี้ คือ

“1.สามพี่น้องร่วมสาบานแห่งพยัคฆ์บูรพา” ทำท่าจะไล่ล่าขุมทรัพย์แห่งอำนาจต่อไปไม่ถดถอย โดยเฉพาะ “กะปิตัน” ที่ยังมี “กองเชียร์” หนาแน่นอยู่ทั่วประเทศ “ทศกัณฐ์” จึงต้องขยันออกมา “ด้อยค่า” และ “ก่นด่า”เป็นรายวัน เพื่อให้กะปิตันไม่ไปต่อ

“2.กลัวสาวกของตนหนีตาย” ต่างไปอยู่พรรคอื่นที่ “สดใสใจถึงกว่าเปิ้น” ซึ่งบัดนี้กลายเป็น “ผู้เฒ่าขี้เหนียว”

“3.กลัวพรรคคู่แข่งอื่นๆ” เช่น พรรคคนรุ่นใหม่อย่างพรรคก้าวไกล ที่แย่งฐานเสียงของผู้เฒ่าบ้านไกลไปแบบ “จมหู” และพรรคที่เก่าในการ “ชูจุดขาย ชนะใจชาวบ้าน” อื่นๆ เช่น ภูมิใจไทยที่โตวันโตคืนและป.ป.ช.ที่กลับมาสู้ไม่ถอย ประกอบกับ “บารมี” ความเป็น “เทพเจ้าของคนอีสาน” ของเปิ้นนั้น “จบแล้วครับท่านทศกัณฐ์”

“4.โอกาสสุดท้าย” สิ่งที่ ทศกัณฐ์ บ้านไกล “กลัวที่สุด” คือ “นี่คือ โอกาสสุดท้าย” ที่เปิ้นจะได้ “ลุ้นกลับบ้าน”

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม