โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก องค์การบริหารส่วนตำบลอุทัยสวรรค์ อำเภอนากลาง จังหวัดหนองบัวลำภู ที่มีอดีตเจ้าหน้าที่ตำรวจสติแตกเข้ามาก่อเหตุสังหารเด็กภายในศูนย์แห่งนี้เสียชีวิตถึง24 ราย ครูและชาวบ้านในพื้นที่ถูกสังหารระหว่างทางอีกกว่า 10 ราย ถือเป็นเหตุโศกสลดที่ทั่วโลกติดตามให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

โศกนาฏกรรมลักษณะนี้มิได้เพิ่งเกิดในราชอาณาจักรไทยเป็นครั้งแรกของโลก แต่เกิดขึ้นในหลายประเทศหลายภูมิภาค อาทิ สหราชอาณาจักร ทั้งที่อังกฤษ และ สกอตแลนด์, นอร์เวย์, ปากีสถาน, รัสเซีย และพื้นที่เกิดเหตุบ่อยที่สุดคือ สหรัฐอเมริกา ทั้งที่เชื่อมโยงกับเหตุก่อการร้าย และไม่ได้เชื่อมโยงกับการก่อการร้าย

หลังกลิ่นคาวเลือกผู้บริสุทธิ์ทั้งเด็กเล็กและประชาชนชาวบ้านที่ปฏิบัติภารกิจในชีวิตประจำวันจางหายเสียงเพรียกร้องทั้งจากสังคมไทยและกลุ่มการเมืองต่างๆ ที่ช่วงชิงคะแนนนิยมโหยหวนทวงถามความรับผิดชอบก็ก้องกังวานขึ้น แน่นอน!!ความรับผิดชอบนี้รัฐบาลจะปฏิเสธเกี่ยงงอนแถไถเฉไฉไปไม่ได้

ทว่าความรับผิดชอบที่ว่านี้แค่ไหนอย่างไร เราเชื่อว่าถ้านำความรับผิดชอบมาตั้งเป็นคำถาม ต้องถามต่อไปว่านำไปถามใคร … ถามนักการเมืองชังชาติ, ส่ำสัตว์ติ่งสัมภเวสี,สัมภเวสี,นักวิชาเกิน, สื่อปีศาจ จะมีเสียงเล็ดลอดออกมาว่าพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา บริหารบ้านเมืองมาแปดปีพอแล้วแก้ปัญหาบ้านเมืองไม่ได้ทั้งที่เคยนำมาอภิปรายให้ทราบในสภาแล้ว สมควรลาออก หรือยุบสภาเลือกตั้งใหม่

แต่เชื่อ…มั่นใจ???หรือว่า รัฐบาลใหม่หลังการเลือกตั้งมีสติปัญญาและศักยภาพมากพอที่จะแก้ปัญหาเชิงโครงสร้างแบบนี้ได้จริง

ตราบใดที่สังคมไทยและการเมืองไทยยังสาละวนอยู่กับการทุจริตคอร์รัปชั่นทั้งด้านนโยบายและช่องว่างของกฎหมาย โดยที่ไม่ดำเนินการสิ่งที่เคยเรียกร้องกันมาตลอดคือ การปฏิรูปการเมือง

เนื่องจากนักการเมืองไทยมีพฤติกรรม “ผักชีโรยหน้าเป็นที่ตั้ง ตามสาระธรรม เกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป”

โครงสร้างที่เป็นปัญหามิใช่แค่โครงสร้างกองทัพที่ลึกลับซับซ้อน โครงสร้างองค์กรตำรวจที่มากไปด้วยระบบอุปถัมภ์ แต่ต้องแก้ปัญหาในทุกโครงสร้างของสังคม ทั้งองคาพยพอย่างจริงจัง ยุติพฤติกรรมกระตือรือร้นคึกคักเมื่อเกิดวิกฤตผลักดันให้ต่อสามัญสำนึกกระตุก หลังจากนั้นก็เงียบหายไปกับการรอคอยและความคาดหวังของประชาชน

จำกันได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2563 ณ “ห้างสรรพสินค้าเทอร์มินอล 21”จากฝีมืออาชญากรชื่อ “จ่าสิบเอกจักรพันธ์ ถมมา” ที่เสมือนจะเป็นไอดอลให้ “สิบตำรวจเอกปัญญา คำราบ อดีตผู้บังคับหมู่งานป้องกันและปราบปราม สถานีตำรวจภูธรนาวัง” ได้ดำเนินการก่อเหตุสยดสยองนี้ ต่างกันแค่สาเหตุที่ไร้ทางออกจนเกิดความกดดันที่ให้อาชญากรนี้ก่อเหตุอาชญากรรมเท่านั้น

ที่เหมือนกันก็คือ การตั้งคณะกรรมการขึ้นมาศึกษาเหตุแห่งการก่ออาชญากรรม เพื่อเป็น “บทเรียน”นำมาเป็นแนวทางในการแก้ไขป้องกันไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมเช่นนี้อีก แล้วผลเป็นอย่างไรเล่า

เหมือนกับวาทกรรมที่ว่า ขอให้ครั้งนี้เป็นความสูญเสียครั้งสุดท้าย แต่ก็เห็นการสูญเสียเดิมๆ เกิดขึ้นอย่างมิหยุดยั้ง

สมควรหยุดวาทกรรม “ถอดบทเรียน” นั้นเถิด แต่หันมาแก้ไขปัญหาโครงสร้างอย่างจริงจัง

หัวคนไทยเปียกเพราะวาทกรรมสวยหรูของท่านผู้ทรงเกียรติมากพอแล้ว