อีกแค่ชั่วหม้อข้าวเดือดเท่านั้น รัฐบาล3ป.ก็จะสิ้นสุดการครองอำนาจ ดังนั้น ทั้งสส.ฝ่ายรัฐบาลและสส.ฝ่ายค้านก็หมดเวลาเป็น “นักกีฬา” เล่นเกมสังหารในสภาโคลีเซียมเกียกกาย

การ “บดบี้ขยี้ขย้ำกันในสภา” จึงเหลือแค่ “แมทช์สุดท้าย” ที่ฝ่ายค้านจะอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาล ถือเป็น “ศึกสุดท้าย” ใน “สงครามชิวหา”

ปกติการรบใน “สงครามอาวุธ” นั้น “ศึกสุดท้าย” มักเป็น “สงครามที่ดุเดือด ดุดันและดุฉกรรจ์องศาแตก” โดยจะมีนักรบกลายเป็นศพมากมาย ฝ่ายที่พ่ายแพ้จะ“รีบยกธงขาว” ด้วยการขอ “สงบศึก”

แต่ใน “สงครามน้ำลาย” ก่อนสภาจะหมดอายุกลับกลายเป็น “ศึกสุดท้ายที่ไม่สุดห้าว”

ทั้งนี้เพราะ นักรบจะทำสงครามดุดันแค่ไหน กองเชียร์และกองแช่งของแต่ละฝ่าย ต่างก็ “ไม่ตื่นเต้นไม่จดจำและไม่ให้ราคา” เพราะเป้าหมายของประชาชน ได้ไปถึงสนามเลือกตั้งที่กำลังจะมี “สงครามครั้งใหญ่”ที่ดุดันกว่า

ด้วยประการฉะนี้ “ศึกสุดท้าย” ในสภาโคลีเซียมเกียกกายที่จะเกิดขึ้น “กลางเดือนหน้า” จึงเป็นแค่“โชว์ฝีปาก”

ยิ่งเป็นการอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาลโดยไม่มีการโหวต “แพ้” หรือ “ชนะ” ก็เท่ากับเป็นการ “แข่งฟุตบอลโดยไม่มีการนับประตูในการไล่ล่าตาข่าย”

“ศึกสุดท้าย” หรือ “สงครามน้ำลายภาคจบ” จึงไม่ใช่หนังชวนติดตามสมกับชื่อ เพราะจะไม่มีรายการ “อาบเลือด หลั่งโลหิต” เหมือนหนังบู๊แอ๊กชั่นพันธุ์ซาดิสต์ทั้งหลาย

หากจะเกิดรายการ “กระชากหน้ากากคนดี” ตามที่ฝ่ายค้าน “ข่มขู่” เอาไว้ ก็จะเกิดรายการ “กระชากหน้ากากทาสรับใช้” เป็นรายการ “สวนกลับ” เป็นแค่การ “ตอบโต้” ให้มีสีสันเท่านั้น

ทั้งกองเชียร์และกองแช่งของทั้งสองฝ่ายต่างเชื่อว่า “ศึกสุดท้าย” จะเป็นรายการ “โฆษณาแมงโม้ทอด” ของสส.ทั้งสองฝ่าย

จึงฟันธงได้ว่า การอภิปรายที่จะเกิดขึ้นเป็น “แมทช์สุดท้าย” นั้น ไม่น่าจะแตกต่างกับการ “แสดงงิ้วหน้าศาลเจ้าอย่างแก้เซ็ง และเล่นลิเกอย่างแก้บน”

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม