ตอบไม่ได้จริงๆ ว่าระหว่าง “เด็กเลี้ยงแกะ” ในนิทานอีสปที่ดังมายาวนานกว่า 3,000 ปี กับ “พินอคคิโอ (Pinocchio)” ในเทพนิยายของกริมม์ ที่โด่งดังมากว่า 200 ปี ใครกันแน่เป็น “จอมโกหกตัวเจ็บ จอมมดเท็จตัวกลั่น และจอมโป้ปดติดสันดานตัวจริง”

แม้จะไม่มีใครออกมา “ตัดสิน” หรือ “ฟันธง” ว่าระหว่าง “สองกุมาร” นั้น “ใครกันเป็นจอมปลิ้นปล้อนตัวเทพ?” แต่ก็มี“กูรูนิทานวิทยา” กล้าแสดงความคิดเห็นว่า “เด็กเลี้ยงแกะ” ของอีสปสิครับถือเป็น “จอมแหกเนตรไม่ต้องเกรงใจใคร” เพราะจะ “แหกตา” มากเท่าไร ก็ไม่เกิดผลร้ายกับร่างกายตัวเอง

“กูรูนิทานวิทยา” ได้ต่อยหอยต่อไปว่า “แตกต่างกับพินอคคิโอ” ที่จะต้องมีวันยุติการ “เหวง” และ “กระติก” เพราะขืนเป็น “จอมโกหกติดสันดาน” ไม่รู้จักเลิก “จมูกก็จะยาวเป็นไม้ค้ำถ่อของนักกีฬาพิชิตความสูง” แล้วชีวิตของพินอคคิโอก็จะ “จ๊ะเอ๋” กับความลำบากอย่างไม่ใช่ขนาดย่อยๆ

ผิดกับ “เด็กเลี้ยงแกะ” ต่อให้ “ขี้หก” แบบมโหฬารแค่ไหน “จมูกก็ยังแบนแต๋ดแต๋เหมือนมนุษย์ทั่วไป” จึงทำให้ “เด็กเลี้ยงแกะ”ไม่แคร์ที่จะต้องโกหก

“ผลพวงจากนิทานยอดดังของอีสปและกริมม์”กูรูด้านโกหกวิทยาและสื่อจอมซนปากบุกซุกปากบอน ได้ออกมา “เปรียบเทียบ” ว่า “จอมโกหกในประเทศไทยน่าจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะ” ที่โกหกดุดันแค่ไหน “ก็ไม่ถูกธรรมชาติลงโทษ”

จากนั้น “กูรูโกหกวิทยา” ได้พาดพิงถึง “นายพรานไพรที่ขยันเข้าลุยป่าทึบแห่งการเมือง เพื่อไล่ล่าขุมทรัพย์แห่งอำนาจ” ในบ้านเราว่าต่างก็เป็น “ขี้หก” ทั้งโขยง “แม้จะใช้รถ 18 ล้อขนคำโกหกมาเต็มคอนเทนเนอร์เพื่อแจกจ่ายแก่ประชาชน ก็ไม่เคยถูกลงโทษด้วยกฎธรรมชาติ หรือกฎหมายหรือกฎทางสังคม” ใดๆ

“แถมโกหกได้ระดับเทพ ก็จะมีรางวัลใหญ่ระดับต่างๆ มอบให้เป็นรางวัล” เช่น “ชนะเลือกตั้งได้เป็นสส. ได้เป็นรัฐมนตรีและคว้ารางวัลแจ๊กพอตเป็นนายกรัฐมนตรี” เป็นต้น

คงจะเพราะ “ท่านผู้ทรงเกียรติทั้งหลายโกหกแล้วพบกับความสดใสในชีวิต” จึงทำให้ประชาชนที่ “ขยันล่าฝัน” เรียนวิชา “โกหก โป้ปดมดเท็จ” กันอย่าง “สุดกระหน่ำ”

เมื่อสำเร็จเป็น “บัณฑิตโกหกศาสตร์” แล้ว ก็ไปประกอบอาชีพเป็น “18 มงกุฎ” และ “ทุราจารที่หลอกลวงประชาชน” จะได้ร่ำรวยอู้ฟู่เหมือน “ท่านผู้ทรงเกียรติในสภา” บ้าง

ณ วันนี้ บ้านเมืองเราจึงได้ “ยั้วเยี้ย” ไปด้วย “จอมโกหก” ระดับ “มืออาชีพ” เต็มนคร จนใกล้จะได้ฉายาจากชาวโลกว่า เป็น “นครโกหก”

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม