ก่อนอื่นบอกตรงๆ ว่าประเทศไทยไม่มีเงินงบประมาณมากมายมหาศาลเหลือเฟือพอที่จะนำไปหว่านให้กับใครต่อใครได้แบบไม่ต้องยั่งไม่ต้องคิดดังนั้น ใครก็ตามที่คิดว่ารัฐบาลมีเงินมากมายและสามารถแจกเงินให้กับใครต่อใครได้ตลอดเวลา ก็ต้องบอกว่าคิดผิด เพราะจริงๆ แล้วรัฐบาลไทยไม่มีรายได้เพียงพอกับการพัฒนาประเทศมานานแล้ว

ส่วนการที่รัฐบาลต้องแจกเงินให้ประชาชนไทยกลุ่มผู้สูงอายุ โดยแจกเงินเป็นรายเดือนตามลำดับขั้นบันไดโดยพิจารณาจากช่วงชั้นของอายุ ก็เป็นสิ่งที่พอจะเข้าใจได้ว่า สำหรับบางคนแล้วจำเป็นต้องได้รับเงินแจกรายเดือน แต่สำหรับบางคนไม่จำเป็นต้องได้รับเงินแจกจากรัฐบาล เพราะเขามีรายได้ล้นเหลือ เหลือเฟือ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องได้รับเงินแจกอีกต่อไป

แต่หากจะอ้างว่า รัฐบาลจำเป็นต้องแจกเงินให้กับคนสูงอายุอย่างเท่าเทียมกัน ก็เป็นเรื่องที่พอจะฟังได้อยู่บ้าง แต่ก็ต้องย้ำว่าลึกๆ แล้วไม่จำเป็นต้องแจกจ่ายเงินเดือนให้กับคนสูงอายุที่มีสถานะทางเศรษฐกิจดีแล้วก็ไม่ต้องอ้างเรื่องความเท่าเทียมในการแจกเงิน เพราะการแจกเงินที่ว่านั้น มีเป้าประสงค์หลักอยู่ที่การช่วยเหลือหรือสงเคราะห์คนยากคนจนที่จำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือจริงๆ ไม่ใช่หว่านแจกไปไม่เลือกหน้า

เวลาเราพิจารณาเงินรายเดือนที่รัฐบาลจ่ายให้กับผู้สูงอายุ โดยเริ่มจาก 600 บาทต่อเดือนไปจนถึง1 พันบาทต่อเดือน ซึ่งหากคิดในแง่รายจ่ายของรัฐที่ต้องจ่ายให้ในส่วนนี้ก็คิดเป็นเงินปีละประมาณ 8-9 หมื่นล้านบาท สำหรับผู้สูงอายุ 11 ล้านคน ถามว่าตัวเลขนี้มากมายหรือไม่ ก็ต้องถามกลับว่าเทียบตัวเลขนี้กับงบประมาณด้านใด หากเทียบกับงบประมาณที่ต้องจ่ายให้ข้าราชการที่มีไม่ถึง 1 ล้านคน แต่ใช้เงินประมาณ 3.2 แสนล้านบาท ก็ต้องบอกว่างบประมาณที่รัฐจ่ายให้คนชรานั้นถือว่าเล็กน้อยมาก

แต่หากนำยอดเงินที่จ่ายให้คนชราไปเทียบกับค่าอาหารกลางวันของ สส. ก็จะต้องบอกว่า เงินค่าอาหารกลางวันของ สส. สูงกว่าเงินที่คนชราได้หลายเท่า

คนที่ติดตามเรื่องค่าอาหารกลางวันของ สส. ย่อมทราบดีว่า สส. ได้ค่าอาหารกลางวันหัวละ 861 บาทพูดง่ายๆ คือ สส. กินอาหารกลางวันมื้อเดียวปาเข้าไปหัวละเกือบ 9 ร้อยบาท จนทำให้สาธารณชนตั้งคำถามว่า สส. กินช้าง กินม้าหรืออย่างไร ทำไมอาหารมื้อเดียวจึงมีราคาเกือบพันบาท แต่เวลาจ่ายเงินให้กับคนชรากลับจ่ายให้เดือนละ 600 บาท ถึง 1 พันบาท ย้ำว่านี่คือเงินที่ สส. กินข้าวมื้อเดียวกับเงินที่จ่ายให้คนชราทั้งเดือน

ถามว่า สส. ไม่ละอายใจบ้างหรือที่กินข้าวมื้อละเกือบพันบาท แล้วที่สำคัญคือเงินที่ใช้ซื้อข้าวให้ สส. กินนั้นมันคือเงินหลวง ย้ำว่ามันคือเงินหลวง

ประเทศไทยมี สส. ในสภา 500 คน (ยังไม่นับรวม สว. อีก 250 คน) ลองเอาเงินค่าอาหารกลางวันที่ สส. กินต่อคนต่อหัวแล้วคูณด้วย 500 บาท ก็ตกมื้อหนึ่งเกือบๆ 5 แสนบาท ย้ำว่านี่เป็นเพียงค่าอาหารกลางวันของ สส. เพียงวันเดียวเท่านั้น หากปีหนึ่งประชุมสภากี่วัน ก็เอาจำนวนวันประชุมคูณ 5 แสนบาท (โดยประมาณ) ก็จะเห็นได้ชัดเจนว่า สส. กินอาหารกลางวันในหนึ่งปีเป็นเงินหลายร้อยล้านบาท จากตัวเลขการอภิปรายในสภาโดยพรรคก้าวไกลเมื่อปี 2565 ระบุว่าประมาณที่ใช้เป็นค่าอาหารกลางวันของ สส. ตกปีละประมาณ 153 ล้านบาท

คนไทยจำนวนไม่น้อยไม่ได้กินข้าวครบสามมื้อต่อวัน เพราะไม่มีเงินซื้ออาหารรับประทาน บางคนกินอาหารมื้อละเพียง 20 บาทเท่านั้น แต่ย้ำว่า สส. ไทยกินข้าวกลางวันมื้อละเกือบ 1 พันบาทต่อหัวต่อคน

ถามอีกทีเถอะว่า ทำไม สส. ไทยจึงมีอภิสิทธิ์มากมายถึงเพียงนั้น สส. ไทยทำประโยชน์ให้ประเทศไทยคุ้มค่าเงินเดือน และเงินสวัสดิการอื่นๆ ที่ได้รับจริงหรือ

สาธารณชนให้ความเห็นว่าน่าจะลดจำนวน สส. ลงอย่างน้อย 1 ใน 3 เนื่องจากการมี สส. มากมายเช่นทุกวันนี้ ก็หาได้เกิดประโยชน์ใดๆ ที่เป็นรูปธรรมต่อสังคมไทยไม่ แต่เป็นการสิ้นเปลืองงบประมาณ และเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์เสียมากกว่าด้วยซ้ำ โดยเฉพาะการมี สส. ไร้คุณภาพ ไร้จรรยาบรรณ แล้วหากพูดถึง สส.ที่ชอบแอบอยู่เบื้องหลังการชุมนุมประท้วงทางการเมือง หรือพูดให้ตรงประเด็นคือ สส. ที่ยุแยงให้เด็กๆ และคนอื่นๆ ก่อเหตุประท้วงเป็นประจำ ก็ต้องบอกว่า สส. จำพวกที่ว่านั้นไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

เราควรลดจำนวน สส. ลง เพื่อตัดโอกาสไม่ให้คนไร้คุณภาพ ไร้คุณธรรม ไร้จรรยาบรรณเข้าไปเป็น สส. และเพื่อประหยัดงบประมาณแผ่นดินที่เสียให้กับ สส. โดยเปล่าประโยชน์