รสนิยมเป็นเรื่องเฉพาะบุคคล บางคนมีรสนิยมดีบางคนรสนิยมห่วยมาก จนถึงขั้นห่วยแตก ซึ่งสิ่งเหล่านี้ขึ้นอยู่กับปัจเจก ขึ้นอยู่กับการซึมซับ และขึ้นกับการเรียนรู้คนบางคนมาจากตระกูลธรรมดาสามัญ หรือมาจากพื้นเพบ้านนอกคอกนา แต่ทว่าได้ซึมซับและเรียนรู้จากกลุ่มคนที่มีรสนิยมดี ก็สามารถปรับตัวและเรียนรู้จนทำตัวให้มีรสนิยมดีได้ โดยไม่ต้องดัดจริตหรือเสแสร้ง แต่การมีรสนิยมที่ดีของคนกลุ่มนี้เกิดมาจากการเรียนรู้และการปรับตัวให้ตนเองมีรสนิยมที่ดีได้อย่างเป็นธรรมชาติ

แต่สำหรับคนบางคนนั้น แม้จะเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะดี มีเงินมีทองท่วมหัวท่วมหู แต่ทว่ากลับมีรสนิยมสุดแสนจะเลว การแต่งเนื้อแต่งตัวก็ผิดกาลเทศะ กิริยามารยาทก็ทรามสุดทราม แล้วยังชอบแสดงความไร้รสนิยมให้ปรากฏต่อสาธารณชนอยู่ตลอดเวลา แม้จะมียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่งสักเพียงใด แต่รสนิยมก็ยังคงต่ำเตี้ยและสุดทรามจนเกินจะบรรยาย

Fashion fade, Style is eternal คือประโยคยอดนิยมจากอีฟส์ แซงต์ โลรองต์ (Yves Saint Laurent) แปลว่า แฟชั่นมันสลายไปได้ง่าย แต่สไตล์จะยั่งยืนยง วลีนี้สะท้อนว่า แฟชั่นมันเป็นเรื่องประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้น มันมาง่ายแล้วก็จบไปโดยง่าย แต่สไตล์คือการบ่งบอกว่าคนแต่ละคนมีเอกลักษณ์ หรือรสนิยมเฉพาะตัว สไตล์การแต่งตัว หรือสไตล์การใช้ชีวิตของคนแต่ละคนอาจจะไม่จำเป็นต้องสอดคล้องกับแฟชั่นในแต่ละยุค แต่สไตล์ก็ต้องสอดคล้องกับกาลเทศะ ไม่ใช่อ้างสไตล์แต่ทว่ากลับบ่งบอกถึงรสนิยมที่สุดแสนจะห่วย เช่น แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่มีโทนสีขัดกันราวกับว่าไม่เคยรู้จักทฤษฎีสี ไม่รู้จักการจับคู่ของสีที่ทำให้เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นดูแล้วบ่งบอกว่าเป็นผู้มีรสนิยม รวมไปถึงการเลือกสีเนคไท ถุงเท้า รองเท้า เข็มขัด เสื้อเชิ้ต กางเกง หรือสูท เหล่านี้เป็นต้น 

แน่นอนว่า การแต่งตัวนับได้ว่าเป็นการแสดงออกถึงรสนิยมของบุคคลที่เห็นได้ชัดเจนประการหนึ่ง แต่ก็ใช่ว่าคนที่แต่งตัวดีจะต้องเป็นคนดีเสมอไป แล้วก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่แต่งกายที่ไร้กาลเทศะ ไร้รสนิยมจะเป็นคนดี การแต่งตัวกับการเป็นคนดีหรือคนไม่ดี อาจจะไม่มีส่วนสัมพันธ์กันมากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคนที่แต่งกายได้เข้ากับกาลเทศะเป็นคนที่รู้กาลเทศะ รู้ว่าอะไรเหมาะ อะไรไม่เหมาะ อะไรควร อะไรไม่ควร 

ยิ่งเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เป็นผู้มียศถาบรรดาศักดิ์ มีตำแหน่งแห่งที่ซึ่งเป็นตำแหน่งสำคัญของสังคมหรือของบ้านเมือง ก็จำเป็นต้องระมัดระวังและพิถีพิถันเรื่องการแต่งกาย และเรื่องกิริยามารยาท โดยทั้งหมดนั้นต้องอยู่ในระเบียบแบบแผน ต้องเคร่งครัดในจารีตประเพณี และต้องย้ำอยู่บ่อยๆ ว่าต้องแต่งกายให้เข้ากับกาลเทศะ ไม่ใช่นึกจะสวมอะไร ก็สวมจนเลอะเละเทะผิดกาลเทศะไปเสียทุกอย่าง อย่าลืมว่าการแต่งกาย และการแสดงกิริยามารยาทของผู้นำองค์กร ผู้นำหน่วยงาน และผู้นำประเทศ ล้วนมีผลต่อการสร้างความเชื่อมั่นของสาธารณชน และต่อนานาชาติที่เข้ามาติดต่อมีปฏิสัมพันธ์กับประเทศนั้นๆ 

ไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายที่ผู้นำสูงสุดทางการเมืองไทยจะสวมกางเกงขาสั้นที่มีสีสันจัดจ้านแสบทรวง แล้วสวมเสื้อกล้ามที่คว้านแขนเสื้อลึกสุดลึกจนเว้าแสดงให้เห็นชายโครง แล้วเข้าไปทำงานในทำเนียบรัฐบาล แต่บอกได้เลยว่าหากผู้นำสูงสุดทางการเมือง ซึ่งก็คือนายกรัฐมนตรีแต่งตัวแบบนั้นไปทำงานในทำเนียบรัฐบาล ก็แสดงได้ชัดเจนว่านายกรัฐมนตรีไร้กาลเทศะโดยสิ้นเชิง และไร้สิ้นซึ่งรสนิยมอีกด้วย

ไม่ใช่เรื่องผิดหากจะแต่งกายแบบที่ว่าในข้างต้นไปร่วมงาน gay pride หรือ gay party แต่ย้ำว่าเป็นเรื่องต่ำมาก หากผู้นำสูงสุดทางการเมืองไทยแต่งตัวแบบที่ว่านั้นไปทำงานในทำเนียบรัฐบาล อย่างไรก็ตาม ต้องบอกว่าการยกตัวเองแบบนี้มันสุดติ่งมากเกินไป เพราะไม่น่าจะมีนายกรัฐมนตรีไทยคนไหนที่แต่งตัวได้อุบาทว์ถึงเพียงนั้นแล้วเข้าไปทำงานในทำเนียบรัฐบาล

อย่างไรก็ตาม ต้องบอกว่าไม่มีกฎหมายข้อไหนบังคับว่านายกรัฐมนตรีไทยต้องแต่งตัวอย่างไรไปทำงาน ไม่ว่าจะทำงานในประเทศไทย หรือในต่างประเทศก็ตาม
แต่ก็เป็นสิ่งที่สาธารณชนต่างรู้ตรงกันว่า เมื่อเป็นนายกรัฐมนตรีแล้ว ต้องรู้ว่าอะไรเหมาะ อะไรควร และอะไรไม่เหมาะ ไม่ควร หรืออะไรที่ทำแล้วดูว่าแสนจะอุบาทว์  ดูแล้วต่ำ เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องสอนคนที่เป็นนายกรัฐมนตรี เพราะนี่คือเรื่องปกติธรรมดาที่คนทั่วไปจำเป็นต้องรู้ ต่อให้ไม่ได้มีตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ก็จำเป็นต้องรู้เรื่องกาลเทศะ ต้องรู้ว่าแต่งกายอย่างไรจึงจะแสดงความเคารพต่อสถานที่ เคารพคนที่เป็นแขกผู้ไปเยือน แล้วที่สำคัญคือต้องเคารพตัวเองด้วย

ย้ำอีกทีว่ารสนิยมที่ดีเป็นเรื่องที่เรียนรู้กันได้ ฝึกฝนกันได้ ยกเว้นว่าคนคนนั้นไม่ต้องการจะแสดงออกให้สาธารณชนรู้ว่าตนเองมีรสนิยมดี มีรสนิยมวิไลแต่ต้องการจะแสดงให้สังคมเห็นถึงความ bad taste, low taste, no taste ของตนเอง หากคนคนนั้นมีพฤติกรรม bad taste แล้ว ก็ปล่อยไปเถอะ อย่างไปสนอกสนใจเลยว่าเขาจะมีตำแหน่งแห่งหน มียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่งอย่างไร เพราะเสียเวลาไปให้ความสำคัญ และเสียเวลาไปใส่ใจกับคน bad taste