เป็นธรรมชาติของโฮโมซาเปี้ยนทุกราย ถ้าเกิดมาเป็นตัวเป็นตนเป็นคนเมื่อใด? จะมีสัญชาตญาณ “เอาชีวิตรอด” เมื่อนั้น

ดังนั้น จึงไม่น่าแปลกใจ ที่ทารกทั้งหลายที่ยังไม่สามารถพูดจาสื่อสารกับผู้ใกล้ชิดได้ “ถ้าเกิดความหิว เกิดความกลัวและเกิดความต้องการด้านอื่น”เช่น “เจ็บป่วย ขอความช่วยเหลือ” ก็จะสื่อสารออกมาด้วย “เสียงร้องไห้” เท่านั้น

จะร้องไห้แบบ “เพลงสั้น” หรือ “ร้องนานเป็นลองเพลย์หลายเพลงจบ” ย่อมอยู่ที่อาการหิวและอาการเจ็บป่วย จะได้รับการ “เยียวยาอย่างกะทันหันหรือไม่?”

ครั้นทารกเติบใหญ่ “จนกลายเป็นหนูน้อย” จนสามารถพูดจาสื่อสารกับผู้ใกล้ชิดได้ “ถือเป็นวัยที่โฮโมซาเปี้ยนอยู่ในช่วงเวลาอันน่าเอ็นดูที่สุด” เป็นนางฟ้าและเทพบุตรในดวงใจของพ่อแม่และเป็นช่วงวัยที่พ่อแม่เป็นวีรบุรุษและวีรสตรีของน้องหนู

ฉับพลันที่ “เธอและเขา” กลายเป็น “วัยรุ่น” ซึ่งเป็นวัยที่มนุษย์ทุกรายต่าง“ฝันไกล” ถึงโลกอันแปลกใหม่ที่ “อยากไปให้ถึง” และ “ท้าทาย” จะขอเป็นเอตทัคคะไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง

เป็นวัย “สุดอันตราย” ที่อาจเห็นครอบครัว เปี่ยมรักและอบอุ่น หรือ เป็นบ้านที่สิ้นหวัง อันตรายและน่าเบื่อหน่าย จนเห็นชีวิตนอกบ้านคือความหวัง เช่น “เพื่อนรู้ใจคือฮีโร่” ในขณะเดียวกันเห็น “พ่อแม่ที่บ้านเป็นคนตกรุ่น”

ใน “วัยทำงาน สร้างครอบครัวและฐานะ” ผู้ที่พบกับความสำเร็จ ก็จะภาคภูมิใจและบางรายหลงระเริงไปกับความเก่งระดับมืออาชีพของตนเอง “จนเกิดภาพจำ” ตนนั้น คือ “มนุษย์ที่เก่งฉกาจฉกรรจ์ เหนือกว่าโฮโมซาเปี้ยนรายอื่นๆ”

แต่ถ้าเป็นบุคคล “ล้มเหลว” ในการสร้างชีวิตทุกๆ ด้านก็จะ “เกลียดชังสังคมที่เอียงข้างให้มนุษย์คนอื่น แต่ขยี้ขย้ำชีวิตตนอย่างแหลกเหลว” แล้วอาจ
“เกิดภาพจำ” ที่ลบไม่ออก

แล้วในที่สุด “วัยชราก็มาเยือน” ผู้เฒ่าทั้งชายหญิงที่ล้มเหลวในการสร้างฐานะ “มนุษย์แก่ก่อนรวย” มากรายย่อมพบกับ “ละครฉากสุดเศร้าแห่งชีวิต” เพราะจะต้อง“เกาะลูกหลานกิน” เพราะเชื่อว่า “เป็นหน้าที่ของทายาทรุ่นถัดไปที่จะทอดทิ้งตนเองไม่ได้”

หากทายาท “มีฐานะ” และ “บวกมีเลือดกตัญญู” ก็แล้วไป หากทายาทก็อยู่ในสภาพช่วยตัวเองไม่รอด รายการ “ละครเตี้ยอุ้มค่อม” ก็จะทำให้ ผู้เฒ่าทั้งชายหญิงที่ “เกาะลูกกิน” จะกลายเป็นโฮโมซาเปี้ยนที่ “ตกนรกทั้งเป็น” ทันที

ครั้นผู้เฒ่าจะ “หนีไปตายเอาดาบหน้า” ก็ชราหง่อมเกินกว่าจะ “สู้ชีวิต” ส่วนใหญ่จึง “จำยอม จำทนและจำอยู่ในนรกช่วงปัจฉิมวัย” แล้วหาทางผ่อนคลายกลายเป็นผู้เฒ่าที่ “บ่นอย่างมหากาฬสติแตก”

ส่วนผู้เฒ่าที่รวยอู้ฟู่ และประสบความสำเร็จมาตลอดชีวิต จู่ๆ ก็กลายเป็น“ผู้เฒ่าสติแตก” บ่นและด่าได้อย่างมโหฬารเพราะเหตุใด

อ่านได้ฉบับพรุ่งนี้

กมลศักดิ์  ตั้งธรรมนิยม