“สามก๊ก” หรือ “สามกั๊ก” ในสารขัณฑ์ทั้งพรรคสีแดง พรรคสีส้ม และพรรคสีน้ำเงินนั้น “ทุกพรรคต่างมีเจ้าของเป็นตัวเป็นเป็น” ซึ่งเป็นระดับมหาเศรษฐีทั้งสิ้น ไม่มีพรรคไหนที่เป็นของประชาชนทุกหมู่เหล่าเป็นเจ้าของ

ทุกพรรคดังกล่าว ล้วนมี “กุนซือ” ในทุกๆ ด้านและมีนักวางแผนเลือกตั้งระดับ “เอตทัคคะ” ตัวจริง

โดย “วุยก๊ก” หรือพรรคสีแดง “มีพ่อมดทศกัณฐ์”ผู้ถูกฆ่าไม่ตายในทางการเมืองเป็นเจ้าของพรรค และเป็นเทพแห่งการวางแผนเลือกตั้งสามารถ “สะกดจิต” ให้ชาวเหนือและชาวอีสาน หากเข้าคูหาครั้งใด จะเห็นแต่หน้าของเทวดาหน้าเหลี่ยมเมื่อนั้น

ส่วน “ง่อก๊ก” หรือ พรรคสีน้ำเงิน เจ้าของพรรคและเทพแห่งการวางแผนเลือกตั้ง คือ “ครูใหญ่แห่งบุรีรัมย์” โดยครูใหญ่อ่านเกมส์เลือกตั้งอย่าง
ทะลุปรุโปร่งว่า “93 ปีบนถนนเลือกตั้ง” แห่งนครสารขัณฑ์ “บ้านใหญ่” เท่านั้น ที่ครองแชมป์มากกว่าใคร ด้วยประสบการณ์จริงว่า

“บ้านใหญ่นอกจากอุดมด้วยกระสุนบวกกระแส ยังเป็นนักฟุตบอลที่สับขาหลอกคู่ต่อสู้ได้อย่างสุดเก่ง จึงเป็นนักล่าสังหารทำประตูได้อย่างเป็นกอบเป็นกำ”

ดังนั้น ในคูหาเลือกตั้ง พรรคสีน้ำเงินไม่ได้เป็นพ่อมดสะกดจิต แต่ชาวบ้านเห็นคนบ้านใหญ่ดีกว่า “หมาหลง” และเหนือกว่า นักเลือกตั้งฟันน้ำนมที่เกาะกระแส

สำหรับ “จ๊กก๊ก” หรือ พรรคสีส้ม เจ้าของพรรคและผู้นำจิตวิญญาณของพรรคนี้ คือ “หนุ่มใหญ่สุดห้าวผมทรงเวตาล” โดยมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์
อีกโขยง ร่วมกันไล่ล่าขุมทรัพย์แห่งอำนาจด้วยการ“ปั่นกระแส” ด้วยการสร้างผลงาน จนทำให้ “ทศกัณฐ์”เจ้าพ่อแลนด์สไลด์ถึงกับตกใจจ้าน แล้วอ้าปากค้างปล่อยแมลงวันบินเข้าปากเป็นฝูงๆ

แม้จ๊กก๊กจะสุดดีใจที่กระแสของพรรคเกิดขึ้นอย่าง “สุดดัง” แต่ “จ๊กก๊ก” หาได้รู้จัก “จิตวิญญาณของชาวสารขัณฑ์ไม่” ที่ชาวสารขัณฑ์เกือบทุกคน “มักเกิดกระแสแบบไฟไหม้ฟาง” แล้วมอดดับอย่างฉับพลันมาแล้ว 93 ปี ในเส้นทางเลือกตั้ง

เห็นได้จากพรรคประชากรไทย และพรรคพลังธรรมที่เคยเกิดกระแส “สุดปัง” จนทำให้บางพรรคการเมืองที่เป็นเจ้าของพื้นที่ “ช็อกตาตั้งมาแล้ว”

แต่แล้วที่สุดเป็นไง ชาวนครสารขัณฑ์ก็สำแดงให้เห็นว่า “กระแสคือไฟไหม้ฟางของข้า”

อ่านต่อฉบับพรุ่งนี้ครับ

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม