70ปีที่รอคอย! ‘สาลิกา’แชมป์จากมุมมองที่เวมบลีย์

นัดชิงชนะเลิศ เหมือนกับการ “เสี่ยงเหรียญ” และสุดท้ายเหรียญออกมาฝั่งของ “สาลิกาดง”​ นิวคาสเซิ่ล ยูไนเต็ด ที่สยบ “หงส์แดง” ลิเวอร์พูล แชมป์เก่า ลงได้ 2-1 ครองถ้วยคาราบาว คัพ หรือ ลีก คัพ ได้สำเร็จ

นับเป็นแชมป์แรกในประเทศรอบ 70 ปีของสโมสร ที่สนามนิว เวมบลีย์ มหานครลอนดอน อังกฤษ

ว่ากันถึงเรื่องแทคติค อาร์เน่อ ชล็อต กุนซือลิเวอร์พูล ได้เลือกตามแผนที่ตัวเองถนัด ซึ่งถูกต้องอยู่แล้วในเรื่องของ “วิธีการ”

แต่ถึงเวลาแล้ว “วิธีทำ” ในสนามมันไม่ใช่

“ตัวเข้าหาบอลแรก” หรือ “ตัวจั่วบน” อย่าง โดมินิค โซโบสไล กับ ดีโอโก้ โชต้า สองคนนี้ไม่มีโอกาสทำงานอย่างเคย เพราะ นิวคาสเซิ่ล เองไม่ได้เล่นเกมต่อบอลจากแนวลึก ไม่มีการเซตบอล หรือบิ้วดิ้งอัพนานในแนวรับ แต่ใช้การตักข้ามขึ้นมาตรงแผงมิดฟิลด์

เท่ากับว่า อาชีพหลักของ โซโบ กับ โชต้า หายไปเลย

เมื่อบอลถูกตักข้ามมาแล้ว กองกลางของ นิวคาสเซิ่ล มีพละกำลังที่เหลือเฟือกว่า และมีตัวมากกว่าทันที ไม่แปลกที่จะเห็น ไรอัน กราเฟนแบร์ช กับ อเล็กซิส แม็ค อัลลิสเตอร์ สองคนนี้ โดนรุมกินโต๊ะ และตกอยู่ในสถานการณ์สองต่อหนึ่งอยู่บ่อยครั้งมาก

อีกอย่างที่สำคัญก็คือ คุณเห็นความสำคัญของนักบอลที่ชื่อ เทรนท์ อเล็กซานเดอร์-อาร์โนลด์ แล้วหรือยัง

4-5-1 ของ เอ๊ดดี้ ฮาว นี้เป็นระบบที่ฝึกมาอย่างดีมากในระหว่างการเล่นเกมป้องกัน อย่างไรก็ตาม โดยปกติแล้ว ลิเวอร์​พูล จะสามารถพัฒนาการเล่นได้อย่างสบาย แต่เมื่อไม่มีบอลจากด้านขวา หรือแนวลึกตลอดทั้งเกม มันคือปัญหา

เทรนท์ มีระยะการจ่ายบอลที่กว้างมาก เมื่อไม่มีเขา ทำให้ทีมขาดจ่ายบอลที่มีมิติ และทำให้ โมฮาเหม็ด ซาลาห์ หายไปจากเกม เพราะบอลไปไม่ถึงจนทำอะไรไม่ได้จริง ๆ

จากนั้นการเปลี่ยนตัว คือการทิ้งไพ่แบบ “สำรับแตก”​ของ อาร์เน่อ ชล็อต ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับหลายคน เมื่อแกใส่ไม่เลี้ยงแบบเสี่ยงไม่ยั้ง

กระทั่งเกมที่ไม่มีความปะติดปะต่อหรือเป็นชิ้นเป็นอัน จนวางให้ ฮาร์วีย์ เอลเลียตต์ ยืนออกทางกว้างเป็นทางออกสำหรับปัญหาการเคลื่อนบอลของพวกเขา แต่การแก้ปัญหานั้นมาช้าเกินไปในแมตช์ คัพ ไฟนอลส์ ที่ตามหลัง 0-2

ที่สุดแล้วก็คือ ชล็อต เล่นตามแผนคู่แข่งมากเกินไป และเสียประตูในช่วงเวลาสำคัญสุด ๆ นั่นคือท้ายครึ่งแรก และต้นครึ่งหลัง

สุดท้ายแล้ว ทีมที่เล่นดีกว่าสมควรได้รับชัยชนะ

นิวคาสเซิ่ล ชนะ ลิเวอร์พูล ถือเป็นเรื่องยากในช่วงหลังมานี้ แต่มันเกิดขึ้นได้แน่นอนกับ “ฟุตบอลนัดเดียว” และเป็น “ฟุตบอลนัดชิง”

แต่ทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นจาก “อุบัติเหตุ”

แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจาก “เหตุผล”

มุ่งมั่นกว่า ทุ่มเทกว่า และตั้งใจกว่า

ภาษากายของนักบอลนิวคาสเซิ่ล คือ ตายเป็นตาย ตรงกันข้ามกับหลายคนของ ลิเวอร์พูล ที่ดูเหมือนจะยังไม่พร้อมยอมตายเพื่อทีม

มันเหมือนชะตาขีดเอาไว้เมื่อเราได้เห็น แดน เบิร์น หน่อเนื้อเชื้อไขของชาวจอร์ดี้ ที่เล่นได้เด่นในปีนี้ โหม่งพังประตูสำคัญในช่วงท้ายเกมของครึ่งแรกให้ทีมขึ้นนำ และโดดเด่นเป็นสง่าในการตัดเกม ด้วยการยืนดักเป็นยักษ์ปักหลั่น ไม่แปลกที่เขาเป็น แมน ออฟ เดอะ แมทช์

การทำประตูในนัดชิงชนะเลิศ ให้กับทีมบ้านเกิด และทีมเป็นแชมป์ นี่มันเท่ห์จริง ๆ

สิ่งสำคัญคือ ดูเหมือนว่า ทุกภาคส่วนของ นิวคาสเซิ่ล ดูพร้อมกว่า ดูแน่นอนกว่า และดูดีกว่า จนได้ผลลัพธ์ที่ดีตามที่ตั้งใจ

พวกเขารู้ว่า ยังไงก็ไม่มีทางสู้ “ธงเชียร์” และไม่มีทางสู้ “ผ้าพันคอ” ฝั่งของ ลิเวอร์พูล ที่เป็นพวกต้นตำรับได้เลย จึงเตรียมผ้าพันคอมาแบบตรง ๆ ว่า “จัดตั้ง” ให้มี “ความพร้อม” มากกว่าเดิม ซึ่งปกติพวกจอร์ดี้ ก็ลูกหนังเข้าเส้นเป็นทุน

ทุกอย่างมันพร้อมเพรียงไปหมด ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร โดยเฉพาะจังหวะการโห่ใส่คู่แข่ง,​ การพร้อมใจกันแผดเสียงเมื่อได้เตะมุม หรือ ฟรีคิก และการโบกผ้าพันคอที่แม้จะไม่ใช่ของใหม่มากนัก แต่นาน ๆ ใช้ที ซึ่งพวกเขาก็ใช้ได้ไม่ขัดเขิน

เมื่อทุกอย่างมันยอดเยี่ยม นักบอลทุกคนคายพิษสงที่ตัวเองมีอย่างเต็มที่ เล่นได้ตามแทคติคโค้ชวางเอาไว้ได้อย่างเต็มหลอด เมื่อทั้งการเล่นในสนาม และพลังใจในสนามมาพร้อมกัน จึงเกิดคำว่า คว้าชัยได้อย่างสมศักดิ์ศรี

ชนะทุกอย่าง ชนะในทุกแบบที่เป็นฟุตบอล

นี่คือชัยชนะที่งดงาม และคุณค่าแห่งการรอคอยของมันงดงามอย่างนี้

#บีแหลมสิงห์